Anneke Beelaerts

Hij stak zijn hoofd boven de wasmachine uit en riep: ’Daar valt niets meer aan te doen!’ en ik zag hem glimlachen, want op zijn witte bus stond niet alleen ‘wasmachine reparateur’ maar ook ‘witgoedleverancier’. Hij kwam langzaam uit zijn gebukte houding en keek mij vragend aan. Er werd iets van mij verwacht, waarschijnlijk een beslissing die leidde tot het plaatsen van een nieuwe wasmachine. ‘Hoe bedoelt u?’ kirde ik, ‘niets meer aan te doen?’ Zijn stem baste op vermanende toon: ‘Nou met het toepassen van vloeibare wasmiddelen heeft u zelf deze wasmachine aan zijn einde geholpen.’ Beelden doemden op in mijn hoofd van een mega uitgave van veertienhonderd euro aan een nieuwe wasmachine en zei: ’Oh, ik ben zo tegen die consumptiemaatschappij, dat moet u als wasmachine reparateur, toch met mij eens zijn? Valt er nu echt niets aan te doen? Hij is pas zeven!’ Ik keek daarbij alsof ik het had over een kleuter die midden in de Oedipus fase verkeerde. Hij nam een andere houding aan e