Anneke Beelaerts

Posts

Recente posts

Zelfredzaam

Opgroeiende in de jaren 70 ontwikkelde ik mijzelf in de richting van zelfredzaamheid. In de opbouwjaren na de 2 e wereldoorlog werden wij als jeugd in Nederland geconfronteerd met de harde werkers om ons heen en de familieleden met hun verhalen over de 2 e wereldoorlog en de wederopbouw. Voor zeuren, klagen of een vorm van contemplatie was geen plaats. Hard werken was geboden, immers de generatie die ons opvoedde had de oorlog meegemaakt, had geleden en kende een arbeidsethos vanuit het harde bestaan. Als jong meisje leerde ik dat meehelpen op alle fronten geboden was. Iedereen deed wat hij kon en dan nog iets meer. De school en de leerstof stonden hierin niet centraal, wel moest je natuurlijk een diploma halen maar welk diploma en of dit bij je persoonlijkheid hoorde, daar werd niet over gesproken. Het was een tijd van hard werken maar ook van elkaar opzoeken, verhalen uitwisselen om zo het bestaan vorm te geven. De oudere generatie bepaalde de mores voor de jongere generatie,

Meer lezen

De professor en de meetlat

Professor Eric Scherder verscheen in De Wereld Draait Door (DWDD) op 24 februari jl. en vertelde over een crisis waar hij in terecht kwam vanwege een vervelende recensie. Er waren jaren van succes aan vooraf gegaan, hij verscheen voor het eerst op de buis in 2013 met colleges over het brein en onderscheidde zich met name door zijn aandacht en originele kijk op het oudere brein. Met uitdagende titels als: ’waarom kauwen goed is voor het brein’ hingen wel 1,5 miljoen Nederlanders aan zijn lippen. Hij muntte uit in het betrekken van de zaal bij zijn onderwerp door interessante intervallen te gebruiken als; ‘worden jullie hier ook zo blij van?’ en de man was gewoon zichzelf in zijn aanstekelijke enthousiasme over het onderwerp en het overbrengen van kennis verkregen uit (soms vast wel saai) onderzoek. Zo kon bijvoorbeeld professor Swaab met een soortgelijk onderwerp ‘wij zijn ons brein’ ook mooi meeliften op het succes van de professor. En toen ging het mis. Deze professor werd

Meer lezen

Funky Nassau

Een Blog over een cadeautje aan jezelf. Dansen! Sinds 6 jaar dans ik twee keer per week bij Bruce Dance Factory in Eindhoven. En dat is goed voor de conditie, de ontspanning, de energie en levenslust. maar vooral: dat gevoel!! Het gevoel dat je krijgt als je regelmatig danst bij Bruce Dance Factory (BDF) laat zich misschien wel het beste beschrijven als ´ Funky Nassau ’. Open deze link terwijl je verder leest. https://www.youtube.com/watch?v=XOann4GOpm8 Vandaag had ik een gesprek met de oprichter en eigenaar van BDF, Bruce Yanez, na de maandagochtend dance work out. De aanleiding was een uitdagende choreografie, waar zowel Bruce als wij helemaal in op gingen, daar spraken we na de les verder over. ‘Welke inspiratie zagen wij vanochtend Bruce?’ ‘Voor de les dacht ik even heel sterk aan mijn moeder’ vertelde Bruce, ‘en als vanzelf had ik de choreografie voor de les gebaseerd op haar’. ’Hoe zit dat dan Bruce was je moeder danslerares?’ Ha, ha,

Meer lezen

Moederdag en nacht

's Avonds laat, net voor het slapen gaan wil ik nog even contact hebben met mijn moeder. Daarom loop ik dan even naar buiten. Dan kijk ik naar de sterrenhemel. Ik kijk omhoog en vraag: ’zie je me?’ en ik geloof dan dat ze daar aan de bar zit met mijn vader. In de sfeer van de vijftiger jaren, met een cocktail in de hand. Ze is gelukkig. Onbezorgd. Het is een andere dimensie die ik kan aanraken als ik naar de sterrenhemel kijk. Terwijl ik hier gewoon op aarde mijn leven leid, ben ik verbonden met iets daarbuiten. De tijdloze verbondenheid met mijn moeder vertaalt zich in de sterren aan de hemel. Dat zal misschien wel de bedoeling zijn van de sterren. Want immers als je ze ziet zijn ze al lang gestorven. Op dat moment, als ik naar buiten loop stel ik mij in contact met de oneindigheid en bestaat er geen tijd meer. Van moeder op dochter en daarna. Want een moeder geeft de tijd aan haar dochter, en de dochter geeft weer de tijd aan haar dochter. Het is een eindeloze verbintenis

Meer lezen

De grote lokroep

Vogels. Ze overbruggen grote afstanden, gaan waar wij niet kunnen gaan, althans niet op die vrije manier. Ze overwinteren in warmere oorden en komen in het voorjaar terug om onze tuinen op te fleuren. Maar niet alle vogels! Koolmeesjes bijvoorbeeld overwinteren gewoon in eigen land. Al vroeg in november bieden supermarkten, dierenwinkels en tuincentra een grote variatie aan van het zogenaamde ‘bijvoer’. We slaan voor enkele euro’s vetbollen en pindanetjes in. En daar zijn wij dan weer vrij in. We binden die koolmeesjes, roodborstjes aan ons huis, onze tuin. Onder het mom van ‘het is koud en ze hebben minder te eten’ lokken we deze diertjes . Wij nemen hun vrijheid als het ware een beetje over en worden daar blij van. Immers we zorgen goed voor hen. In onze buurt woont een oudere dame, lichtelijk gehandicapt beperkt in haar bewegingsvrijheid, begint in september al met haar vetbollen uit te zetten in haar zichtlijnen. In de ochtend zit ze in de voorkamer en kijkt

Meer lezen

Hoe werkt inspiratie?

Suikeroom lost het op! Een tijdje geleden is hij overleden. Ik heb daarna dan ook een tijdje geleden. In gedachten spreekt hij wel eens tot mij Wat klinkt zijn stem dan ontzettend blij! Maar wat nou het mooiste is van al Ik kan bewijzen dat het waar is, al klinkt het mal Ik heb zijn stem gevangen op een dictafoon En zo is hij van al mijn gedachten mijn suikeroom. Als mijn creativiteit stagneert Spreekt mijn suikeroom mij toe: ‘Ik heb zo genoten van je verhalen snoes’ Dan smelt ik in mijn eigen kroes. De creativiteit gaat zo weer vloeien En al het andere geneuzel zal me werkelijk boeien!

Meer lezen