Anneke Beelaerts

's Avonds laat, net voor het slapen gaan wil ik nog even contact hebben met mijn moeder. Daarom loop ik dan even naar buiten. Dan kijk ik naar de sterrenhemel. Ik kijk omhoog en vraag: ’zie je me?’ en ik geloof dan dat ze daar aan de bar zit met mijn vader. In de sfeer van de vijftiger jaren, met een cocktail in de hand. Ze is gelukkig. Onbezorgd. Het is een andere dimensie die ik kan aanraken als ik naar de sterrenhemel kijk. Terwijl ik hier gewoon op aarde mijn leven leid, ben ik verbonden met iets daarbuiten. De tijdloze verbondenheid met mijn moeder vertaalt zich in de sterren aan de hemel. Dat zal misschien wel de bedoeling zijn van de sterren. Want immers als je ze ziet zijn ze al lang gestorven. Op dat moment, als ik naar buiten loop stel ik mij in contact met de oneindigheid en bestaat er geen tijd meer. Van moeder op dochter en daarna. Want een moeder geeft de tijd aan haar dochter, en de dochter geeft weer de tijd aan haar dochter. Het is een eindeloze verbintenis waar d…

Vogels. Ze overbruggen grote afstanden, gaan waar wij niet kunnen gaan, althans niet op die vrije manier. Ze overwinteren in warmere oorden en komen in het voorjaar terug om onze tuinen op te fleuren. Maar niet alle vogels! Koolmeesjes bijvoorbeeld overwinteren gewoon in eigen land. Al vroeg in november bieden supermarkten, dierenwinkels en tuincentra een grote variatie aan van het zogenaamde ‘bijvoer’. We slaan voor enkele euro’svetbollen en pindanetjes in. En daar zijn wij dan weer vrij in. We binden die koolmeesjes, roodborstjes aan ons huis, onze tuin. Onder het mom van ‘het is koud en ze hebben minder te eten’ lokken we deze diertjes . Wij nemen hun vrijheid als het ware een beetje over en worden daar blij van. Immers we zorgen goed voor hen. In onze buurt woont een oudere dame, lichtelijk gehandicapt beperkt in haar bewegingsvrijheid, begintin september al met haar vetbollen uit te zetten in haar zichtlijnen. In de ochtend zit ze in de voorkamer en kijkt ze naar de meesjes, i…

Suikeroom lost het op!
Een tijdje geleden is hij overleden. Ik heb daarna dan ook een tijdje geleden.
In gedachten spreekt hij wel eens tot mij Wat klinkt zijn stem dan ontzettend blij!
Maar wat nou het mooiste is van al Ik kan bewijzen dat het waar is, al klinkt het mal
Ik heb zijn stem gevangen op een dictafoon En zo is hij van al mijn gedachten mijn suikeroom.
Als mijn creativiteit stagneert Spreekt mijn suikeroom mij toe: ‘Ik heb zo genoten van je verhalen snoes’ Dan smelt ik in mijn eigen kroes.
De creativiteit gaat zo weer vloeien En al het andere geneuzel zal me werkelijk boeien!

Yolande: ‘ik bel je even voor mijn planning: Weet je al wie je mee gaat nemen naar de Sales Pitch van vrijdag aanstaande?’ Rogier: ‘Jazeker, dat zijn Willem en Ruud’ Yolande: ‘Oh’ Rogier: ‘Ja, ik heb wel overwogen om jou mee te nemen, maar omdat het allemaal mannen zijn daar, kies ik voor de inhoud.’ Yolande: ‘Ok’ Rogier: ‘Ja, je bent heel levendig en het is soms ook wel goed om een vrouw mee te nemen om de boel wakker te schudden, maar nee niet dit keer, daar is het te belangrijk voor’ Yolande: ‘Ik begrijp het wel, en ik heb nagedacht over mijn rol daar eventueel, en ik ben heel goed in het leggen van verbindingen en het ontwikkelen van concepten. Dat hoor ik ook van deelnemers.’ Rogier: ‘Je kan ook heus goed verkopen hoor. Ja, maar ja, allemaal mannen uit de industrie hè? Die zijn niet zo veel gewend.’

De pauzebel onderbrak zijn gedachten die ver weg waren gevlogen tijdens het concert. Hij stond op en liep de foyer van de stadsschouwburg in. Een kopje koffie bracht hem weer met twee benen op de grond. Hij dacht aan de prachtige klanken van de zanger waar zijn moeder ook zo van hield. De aankondiging van het optreden van de zanger in’ Le Fantôme de l'Opéra’ had hem meteen aangesproken en hij moest werkelijk waar naar dat concert toe. Hij had de laatste tijd wel eens vaker van die aparte momenten. Meestal onderdrukte hij dat gevoel omdat hij er bang voor was. Als boekhouder en belastingadviseur kon hij zich echt niet veroorloven om al te malle uitstapjes te maken. Stel je voor! En toch. 
Het was begonnen toen zijn moeder vier jaar geleden op haar sterfbed lag en daar heel ontspannen, ja geestig bijna, mee om ging. Hij wist nog hoe ze zong en hem en zijn broers betrok bij haar proces. Het leek net of zij de jongens over haar schouders liet meekijken naar een wereld waar hij nog no…

Dat eindeloze wachten in een ziekenhuis. Wie kent dat niet. In het Máxima Medisch Centrum, kortweg MMC, in Veldhoven hebben ze daar iets op gevonden.

Stel je het volgende voor wat mij overkwam. Je zit te wachten bij de afdeling Radiologie samen met nog 5 andere mensen. Dochterlief is al enige tijd in behandelkamer 4 voor een röntgenfoto. Pomperdiepom. Koffiebekertje leeg, tijdschriften uit 1999 met dito neuskloddertjes, slijmpropjes, kauwgumrestjes en ezelsoortjes. Er staat een leeg ziekenhuisbed op wieltjes voor een van de behandelkamers. 

En dan… komen er twee broeders aanlopen en kijken naar het lege ziekenhuisbed. Ze kijken in paniek om zich heen. ‘heeft u die patiënt gezien die net nog in dit bed lag?’ roept de langste broeder.
Niemand reageert, althans niet verbaal want er wordt wel ongemakkelijk op de stoelen geschoven, naar links en rechts gekeken. Er staat zelfs iemand op en loopt naar het bed om te kijken of er echt niemand in ligt. Komt terug, haalt zijn schouders op en zegt…