Doorgaan naar hoofdcontent

Funky Nassau



Een Blog over een cadeautje aan jezelf. Dansen! Sinds 6 jaar dans ik twee keer per week bij Bruce Dance Factory in Eindhoven. En dat is goed voor de conditie, de ontspanning, de energie en levenslust. maar vooral: dat gevoel!! 
Het gevoel dat je krijgt als je regelmatig danst bij Bruce Dance Factory (BDF) laat zich misschien wel het beste beschrijven als  ´Funky Nassau’. Open deze link terwijl je verder leest. 

Vandaag had ik een gesprek met de oprichter en eigenaar van BDF, Bruce Yanez, na de maandagochtend dance work out.
De aanleiding was een uitdagende choreografie,  waar zowel Bruce als wij helemaal in op gingen, daar spraken we na de les verder over.
‘Welke inspiratie zagen wij vanochtend Bruce?’
‘Voor de les dacht ik even heel sterk aan mijn moeder’ vertelde Bruce, ‘en als vanzelf had ik de choreografie voor de les gebaseerd op haar’.
’Hoe zit dat dan Bruce was je moeder danslerares?’
Ha, ha, nee, mijn moeder was mijn moeder, we woonden toen op Aruba, en bij de opvoeding hoorde gewoon de muziek en het dansen. Het was net zo gewoon als wandelen of praten. Ik herinner mij dat ik toen ik ongeveer vijf jaar was, mijn moeder mijn handen pakte en als vanzelf de typische passen op Caribische muziek met mij ging doen. Ik volgde haar alsof ik nooit anders had gedaan. En dat gevoel dat mij als klein jongentje overviel, dat gevoel, heb ik verder meegenomen in mijn leven.
‘Hoe heb je dat dan gedaan?’
Toen ik op tien jarige leeftijd in Nederland ging wonen was ik een soort paradijsvogel. De Nederlandse kinderen vonden het ‘raar’  wat ik deed. Maar ondertussen vroegen zij mij wel telkens om te dansen en soms probeerden ze het ook mee te doen. Ik vertelde hen dat zij niet anders zijn dan ik, dat zij net zo goed gevoel voor dansen hebben als ik. Weet je wat het mooie was? Soms zag ik dan ook iets nieuws ontstaan, dat mijn vriendjes en vriendinnetjes een nieuwe laag in zichzelf ontdekten. Die gezichten zal ik nooit vergeten. Zo blij en onbezorgd! Daar is eigenlijk het zaadje gelegd wat later uitgroeide tot BDF. De mensen laten genieten van dat gevoel. En heus het gebeurt!
Wat is dan jouw ‘geheim’?
 Ik wil een brug slaan tussen verschillende belevingswerelden. Met muziek uit Afrika, uit het Caribisch gebied maar ook muziekstromingen zoals disco, funk, soul. Telkens tot uitdrukking gebracht in een Mix waar we dan met zijn allen op kunnen dansen! Herkenbaar voor jou ook?

Ja, want wat je vertelt Bruce, herken ik van mijn eigen moeder. Ik had, zoals dat toen hier in Nederland ging, vanaf mijn 16e jaar ‘Stijldansles’. En die danslessen waren behoorlijk formeel en gedisciplineerd. Je kent dat wel: de Quick step, de Engelse Wals en dan nog het betrekkelijk wilde ‘Chachacha’. Maar als ik dan thuis kwam vroeg mijn moeder mij : ’wat heb je vandaag gedanst?’ en dan begon eigenlijk mijn echte dansles. Ze gooide een LP op de pick-up 

en dan gingen wij ook samen dansen. Ondertussen kwamen er verhalen over de Bevrijding en Glen Miller en die andere bevrijding met Chubby Checker’. Toen bracht ze mij het gevoel over.
Bruce: ’Aha! Zie je wel! Zo anders zijn we allemaal niet. Weetje daarom heb ik in mijn lessen telkens een combinatie van bijvoorbeeld het Salsa gevoel in een House Mix. Of een behoorlijke Funky versie van Caribische muziek en dan toegankelijk gemaakt door een geweldige (House) mix.
Ik : Je bedoelt Funky Nassau he? Dat raakte bij mij wel een nieuwe sweet spot zogezegd. Deze ‘Nassau’ werd behoorlijk ‘Funky’!
Bruce:
Dat is de bedoeling! En dat je dan de hele week daar nog plezier van hebt.





Reacties

Populaire posts van deze blog

Moederdag en nacht

's Avonds laat, net voor het slapen gaan wil ik nog even contact hebben met mijn moeder. Daarom loop ik dan even naar buiten. Dan kijk ik naar de sterrenhemel. Ik kijk omhoog en vraag: ’zie je me?’ en ik geloof dan dat ze daar aan de bar zit met mijn vader. In de sfeer van de vijftiger jaren, met een cocktail in de hand. Ze is gelukkig. Onbezorgd. Het is een andere dimensie die ik kan aanraken als ik naar de sterrenhemel kijk. Terwijl ik hier gewoon op aarde mijn leven leid, ben ik verbonden met iets daarbuiten. De tijdloze verbondenheid met mijn moeder vertaalt zich in de sterren aan de hemel. Dat zal misschien wel de bedoeling zijn van de sterren. Want immers als je ze ziet zijn ze al lang gestorven. Op dat moment, als ik naar buiten loop stel ik mij in contact met de oneindigheid en bestaat er geen tijd meer. Van moeder op dochter en daarna. Want een moeder geeft de tijd aan haar dochter, en de dochter geeft weer de tijd aan haar dochter. Het is een eindeloze verbintenis

Zelfredzaam

  Opgroeiende in de jaren 70 ontwikkelde ik mijzelf in de richting van zelfredzaamheid. In de opbouwjaren na de 2 e wereldoorlog werden wij als jeugd in Nederland geconfronteerd met de harde werkers om ons heen en de familieleden met hun verhalen over de 2 e wereldoorlog en de wederopbouw. Voor zeuren, klagen of een vorm van contemplatie was geen plaats. Hard werken was geboden, immers de generatie die ons opvoedde had de oorlog meegemaakt, had geleden en kende een arbeidsethos vanuit het harde bestaan.  Als jong meisje leerde ik dat meehelpen op alle fronten geboden was. Iedereen deed wat hij kon en dan nog iets meer. De school en de leerstof stonden hierin niet centraal, wel moest je natuurlijk een diploma halen maar welk diploma en of dit bij je persoonlijkheid hoorde, daar werd niet over gesproken.  Het was een tijd van hard werken maar ook van elkaar opzoeken, verhalen uitwisselen om zo het bestaan vorm te geven. De oudere generatie bepaalde de mores voor de jongere generatie,