Doorgaan naar hoofdcontent

Papa dag

Het is Papa dag. Hoe weet ik dat? ik was vanochtend vroeg naar de Fitness en daar is ook een zwembad. En in de zwembad was het een drukte van jewelste. Want het was Baby spartel ochtend! Nu heeft de Fitness ruimte een groot raam dat uitkijkt over het zwembad dus terwijl ik op de crosstrainer kilometers draaide, kon ik ook het zwembad in de gaten houden.

Ik zag ongeveer even veel vaders als moeders, en de vaders betraden de zwembad ruimte allemaal met een handige luiertas. Het verschil met de moeders, viel mij op, was dat de moeders zich verkleed hadden in de daartoe bestemde kleedkamers en dat de Papa's zich ontdeden van hun kleding al staande aan de rand van het zwembad, ze hadden de baby op een stretcher gelegd. Waar ken ik dat van?

Een soort flashback maakte zich van mij meester. Ja, het beeld van een spoor van sokken, onderbroek, ribbroek, overhemd, das, drong zich aan mij op. Dat kwam mij bekend voor. Dus de Papa's hadden hun zwembroek al onder hun kleding aan, op zich handig, maar ik kon het toch niet nalaten mij af te vragen wat er straks met die natgezwommen zwembroek gebeurde?

Maar ik vroeg me wel meer af, om half tien donderdag ochtend waren er best veel Papa's niet op hun werk, nu was ik er ook niet maar ik ben geen Papa. Dus dat telt niet. Deze Papa's gingen zwemmen met hun kind, dochter of zoon, op een doordeweekse dag. Deze Papa's waren wel degelijk doordrongen van hun vaderrol en helemaal niet te beroerd om zich kwetsbaar op te stellen. (in vol ornaat voor de crosstrainer, jawel!) Deze Papa's begeleiden hun kind op weg naar hun eerste Diploma. Niks afstandelijk. Toch moest ik wennen aan het beeld van de man, die nadat hij zijn colbertje en schoenen achter zich had gelaten, zachtjes met de baby in het bad gleed en onder het lispellen van babytaal de instructies van de babyzweminstructrice opvolgde.

 "Ja, aai hem maar eens lekker over het buikje, zie hoe hij zijn beentjes volledig strekt, dat vind ie fijn" en dan de Papa die het kind nog steeds op een armlengte afstand wat onhandig streelt alsof het een Puppy betreft. Ik zuchtte eens, ja, wat waren wij als moeders bevoorrecht. Wij hoeven eigenlijk helemaal niet op babyzwemles. Immers de baby had al in ons gezwommen. Ik staarde nog wat leeg voor me uit. Ja, Mama's waren bevoorrecht en ik gunde de vaders hun Papa dag.

Reacties

Populaire posts van deze blog

  Als de schuurdeuren op zondag open gaan…   Op het platteland wonen betekent ruimte, rust en regelmaat. Alles gaat zijn gang, de boer ploegt, de dominee dartelt rond op huisbezoek en de notaris noteert wat dagelijkse beslommeringen zodat de mensen zich geen zorgen hoeven te maken. Maar als de zes dagen van werken, eten en slapen gedaan zijn dan gebeurt er iets van andere orde. Op de zevende dag vindt er een gedaanteverwisseling plaats. De mensen trekken een ander kostuum aan, lopen naar hun schuren, garages en andere bouwsels en gooien de boel open. Achter die deuren staan paarden of paardenkrachten te wachten op hun bevrijding om zo de eigenaren te bevrijden. In het openzwaaien van die deuren voltrekt zich een grote opluchting, een zucht naar vrijheid een verlangen naar snelheid, herrie en onvoorspelbaarheid.   Een verborgen rijkdom brult en hinnikt en de eigenaren vertonen een brede lach,   zij kiezen een pad waar ze de rest van de week voor werken en naar verlangen. O

Funky Nassau

Een Blog over een cadeautje aan jezelf. Dansen! Sinds 6 jaar dans ik twee keer per week bij Bruce Dance Factory in Eindhoven. En dat is goed voor de conditie, de ontspanning, de energie en levenslust. maar vooral: dat gevoel!!   Het gevoel dat je krijgt als je regelmatig danst bij Bruce Dance Factory (BDF) laat zich misschien wel het beste beschrijven als   ´ Funky Nassau ’. Open deze link terwijl je verder leest.  https://www.youtube.com/watch?v=XOann4GOpm8   Vandaag had ik een gesprek met de oprichter en eigenaar van BDF, Bruce Yanez, na de maandagochtend dance work out. De aanleiding was een uitdagende choreografie,  waar zowel Bruce als wij helemaal in op gingen, daar spraken we na de les verder over. ‘Welke inspiratie zagen wij vanochtend Bruce?’ ‘Voor de les dacht ik even heel sterk aan mijn moeder’ vertelde Bruce, ‘en als vanzelf had ik de choreografie voor de les gebaseerd op haar’. ’Hoe zit dat dan Bruce was je moeder danslerares?’ Ha, ha,

Moederdag en nacht

's Avonds laat, net voor het slapen gaan wil ik nog even contact hebben met mijn moeder. Daarom loop ik dan even naar buiten. Dan kijk ik naar de sterrenhemel. Ik kijk omhoog en vraag: ’zie je me?’ en ik geloof dan dat ze daar aan de bar zit met mijn vader. In de sfeer van de vijftiger jaren, met een cocktail in de hand. Ze is gelukkig. Onbezorgd. Het is een andere dimensie die ik kan aanraken als ik naar de sterrenhemel kijk. Terwijl ik hier gewoon op aarde mijn leven leid, ben ik verbonden met iets daarbuiten. De tijdloze verbondenheid met mijn moeder vertaalt zich in de sterren aan de hemel. Dat zal misschien wel de bedoeling zijn van de sterren. Want immers als je ze ziet zijn ze al lang gestorven. Op dat moment, als ik naar buiten loop stel ik mij in contact met de oneindigheid en bestaat er geen tijd meer. Van moeder op dochter en daarna. Want een moeder geeft de tijd aan haar dochter, en de dochter geeft weer de tijd aan haar dochter. Het is een eindeloze verbintenis