Na de knieoperatie vond mijn revalidatie plaats in een mooi
nieuw medisch centrum in mijn buurt. Daar werken orthopeden, sportartsen en
fysiotherapeuten samen om ons allemaal aan het sporten te houden. Dit centrum
heeft nog een andere tak van sport namelijk het begeleiden van obesitas
patiënten. Onder een dak. Ik heb wel eens de verwerpelijke gedachte gehad, dat het
met opzet is. Dat wij sporters zien waarom wij vooral moeten blijven sporten,
en dat andersom de obesitas patiënten aan ons sporters zien waarom zij moeten
sporten. Maar, dat is waarschijnlijk mijn hersenspinsel. Goed. Ik ben aan mijn
knie geopereerd en na twee weken mag ik de krukken aan de wilgen hangen en kom
ik hier in dit medisch sportcentrum om aan mijn herstel te werken. Eerst een
intake met een fysiotherapeut die met de deur in huis valt:
‘Oh, nee, dat hardlopen, ja hoe zal ik het zeggen, mevrouw
ik denk dat u dat wel kan vergeten’.
‘Helemaal?’
‘Daar zou ik wel op rekenen ja, veel te belastend voor uw
knie. Weet u wel dat bij elke stap die u al hardlopend doet, twee of drie keer
uw lichaamsgewicht terecht komt op uw knieën?’
Mijn gedachten dwaalden af: Hoe moet dat voelen voor een
obesitas patiënt, dacht ik, en keek om mij heen waar de club van zwaargewichten
aan het zweten waren op hometrainers. Obesitas is een ziekte waar mensen aan
lijden die meer dan honderd kilo wegen. Dus bij elke stap dendert er minimaal 300
kilo op een kniegewricht. Brrr. In mijn geval is dat dan wel minder, maar toch
ook bij mij dendert er bij iedere stap 180 kilo op mijn knieën. Nooit gemerkt!
De fysiotherapeut keek mij afwachtend aan.
Dus sprak ik:’Soooo dat is nogal wat. Maar dan ga ik wel
wandelen hoor’ ik was al blij dat mijn knieoperatie goed gelukt was en dat ik
weer aan beweging kon doen. Mijn lat lag even niet zo hoog meer. Ik had mij
vlot aan de situatie aangepast en begon samen met de fysiotherapeut aan een
vier weken durend revalidatie programma. In dit medisch sportcentrum had ik
veel revaliderende collega’s in de leeftijd van twintig tot dertig jaar. Voornamelijk superfitte professionele voetballers, volleyballers en een enkel skiër. Dus als je een sport uitkiest:
denk dan even aan dit medisch sportcentrum en ga schaken.
In die vier weken heb ik onder uitstekende leiding mijzelf
weer volledig mobiel gemaakt. Zelf zo succesvol, dat ik vandaag te horen kreeg
dat ik voorzichtig mocht beginnen met een hardloopschema. ‘Huh?’vroeg ik
verbaasd, terugdenkend aan het intakegesprek en de sombere voorspelling over
gewicht en knieën. ‘Ja, hoor echt waar. ‘Hier is het hardloopschema’ de
fysiotherapeut reikte een A4 uit, ‘je mag morgen beginnen met vijf keer een
minuut en dan gaan we dat verder uitbouwen’. ‘Jippie’ zei ik, en nam het
hardloopschema in ontvangst en fietste met deze trofee naar huis.
Thuisgekomen ging de telefoon, een vriendin die me vroeg: ’hoe
gaat het met je knie’?
Ze vertelde vervolgens dat zij ook aan haar knie geopereerd
moest worden. Hardlopen ja, dat kon dus even niet meer. Ja, ook een gescheurde
meniscus, ja. Ik vertelde haar dat ik een hardloopschema mee heb gekregen en
dat het dus heel goed gaat.
Ze zei toen; ’dat is fijn, en ook fijn dat dat
medisch sportcentrum zo dicht bij je in de buurt is’. Perpetuum Mobile?
Reacties