Anneke Beelaerts

In een rondje zaten ze gefascineerd te kijken naar een TV scherm. Kopje koffie onder handbereik. De President van Amerika, de Minister van Defensie en het Hoofd CIA. De commentator voorzag ons van een beschrijving van wat deze mensen, op dit moment moeten voelen. De Minister van Defensie sloeg haar hand voor haar mond, volgens de commentator was ze ontzet. Het hoofd van de CIA had de uitdrukking van een kat die naar een vogel keek. Volgens de commentator had hij alles onder controle. De President leek onbewogen. Tot er op zijn gezicht werd ingezoomd. Kijkt u even met ons mee? Diepe groeven in een nog jong gezicht. Het zweet stond op zijn voorhoofd. En volgens de commentator had de President last van wat spanningen, dat zag je, volgens hem aan de non verbale signalen; benen over elkaar gekruist, armen idem dito, en een frons tussen de wenkbrauwen. Wij als kijkers, kijken naar kijkers. Wat was er te zien? Hoe een elite eenheid van de Amerikaanse Intelligence een smerig uitziende kamer bi