Anneke Beelaerts

Vakantie tijd breekt aan. Na een decennium te hebben gezeuld met een inferieure collectie koffers, reistassen en plastic zakken werd het tijd voor iets nieuws. In de binnenstad liep ik tegen een aanbieding aan voor weinig geld, veel rollend materieel. Mijn dochter en ik wielden opgetogen terug naar de parkeergarage, alwaar mij een Schiphol gevoel overviel. Staande bij het betaalapparaat kon ik het niet meer tegenhouden “weet U misschien waar Pier D is?” vroeg ik aan een groepje mensen achter ons. En dan zie je meteen waarom ik het zo leuk vind om grapjes te maken, op ieder gezicht (het waren er 6) ontstond een andere uitdrukking. De een stoïcijns, de ander absoluut niet van plan iets terug te zeggen, stijf de lippen op elkaar, weer een ander verlegen de andere kant op kijkend. Er was één persoon die wel wilde meewerken en terugsprak:”Pier D? ha, ha, ja het lijkt hier wel een beetje op het vliegveld, gaat u op vakantie?”. Leuk, iemand met een goed humeur! Koffers in de auto, motor gesta

Afkicken Het is natuurlijk niet iets waar je dagelijks aan denkt. Als je niet aan bijvoorbeeld Heroïne verslaafd bent dan leeft een begrip als afkicken niet. Maar daar zit een denkfout. Afkicken is een term die misschien wel in de openbare ruimte is gekomen vanwege de Heroïne verslaving, denk maar aan de afschuwelijke scenes van “cold turkey” en de ineenkrimpende junkie op een bedrand. Het is echter niet voorbehouden aan deze sector. Welnee. We maken een vergissing. Het leven, is een aaneenschakeling van verslavingen. Alleen van die verslavingen willen we niet af. Nee die willen we juist in stand houden. We zijn namelijk dol op rituelen, regelmaat en voorspelbaarheid. We zijn juist dol op De Kick. Zoeken hem op. Afkicken? Opkicken, daar gaar we voor! Bouwen aan verschillende verslavingen tegelijkertijd. Het ritueel van de dag, ontbijt, tasjes pakken, op weg. De lunch, de thee, en de borrel nadat we na een lange dag, file gewijs huiswaarts keren. De puff na het eten, knoop los en ontspa