Afkicken
Het is natuurlijk niet iets waar je dagelijks aan denkt. Als je niet aan bijvoorbeeld Heroïne verslaafd bent dan leeft een begrip als afkicken niet. Maar daar zit een denkfout. Afkicken is een term die misschien wel in de openbare ruimte is gekomen vanwege de Heroïne verslaving, denk maar aan de afschuwelijke scenes van “cold turkey” en de ineenkrimpende junkie op een bedrand. Het is echter niet voorbehouden aan deze sector. Welnee. We maken een vergissing. Het leven, is een aaneenschakeling van verslavingen. Alleen van die verslavingen willen we niet af. Nee die willen we juist in stand houden. We zijn namelijk dol op rituelen, regelmaat en voorspelbaarheid.
We zijn juist dol op De Kick. Zoeken hem op. Afkicken? Opkicken, daar gaar we voor! Bouwen aan verschillende verslavingen tegelijkertijd. Het ritueel van de dag, ontbijt, tasjes pakken, op weg. De lunch, de thee, en de borrel nadat we na een lange dag, file gewijs huiswaarts keren. De puff na het eten, knoop los en ontspannen op welke wijze dan ook. En dat ieder dag weer. Jaar in jaar uit. De tijd is onze Drug.
Dan natuurlijk de verslaving van het opkicken na de douche. Kleur, geur, vorm en verschijning. We trekken het velletje naar stemming en omstandigheid aan, ieder dag weer. Blauw wekt vertrouwen, rood roep actie op, geel structureert en ja, groen geeft rust. De een doet het met Chanel de ander met Dior, maar we snuiven allemaal. Heb je een peervorm, dan draag je een jasje met schoudervullingen, maar is het tegenovergesteld dan houd je de hele dag je adem in. Je lacht, of niet. De verschijning is onze Drug.
Och we weten het zo goed, de kick van succes, al is het maar zo klein. We zwelgen in onze activiteiten, is het niet heeerlijk, we vertellen elkaar er over.”En toen zei hij…” “Ja echt joh, en meende hij dat?” Uitwisselen of dealen ach wat is het verschil?
En dan voor de multipliers onder ons een extra dimensie; de kinderen. Hun ritme wekt pas een echte verslaving in de hand. Verslaafd aan het goede doen. Ondanks het gekrijs en het gekots doorgaan, de kick van perfectie! Bouwen aan de toekomst, opofferingen en slapeloze nachten, we gaan het leuk vinden we kunnen niets anders meer. Een kus op een moment als je ‘m niet verwacht, een woord, een gebaar een cadeau, alsmaar verrassingen. Kids are the Drug.
De dealer van het leven bestaat zelfs bij het uitdelen van gemeenschappelijkheden en vooral, verleidingen. Ga maar na, wat in ons DNA is besloten, voorplanting, resulteert in jarenlang ouderlijke zorg voor de jeugd totdat het te veel wordt. Totdat het hén te veel wordt, totdat ze je afschudden en zeggen Tabé, ik ga mijn eigen weg. Tja. Daar hadden we als zwaar verslaafden even geen rekeningen mee gehouden dat ons eigen Drug besluit niet langer de gestalte van Drug te willen aannemen. Die gaat zijn eigen weg. En die dag, moet je afkicken, afkicken van het ritme van allemaal ontbijten, boterhammen mee, ieder op zijn plek en aan het eind van de dag vliegt iedereen weer in. Zelf opgebouwde verslavingen waarover je nooooit hebt nagedacht.
Daarom spreek ik liever van opkicken. Want er is leven na een verslaving. Opdat je er van leert. Zodat je op een hoger plan komt, dat het allemaal niet voor niets is. Verdien je wijsheid en vertrouwen. Zodat je op je oude dag aan verslaafden zorg kan doen. Degene die dezelfde verleidingen niet kon weerstaan kan helpen. Helpen om het zin te geven. De cyclus van het leven.
Het is natuurlijk niet iets waar je dagelijks aan denkt. Als je niet aan bijvoorbeeld Heroïne verslaafd bent dan leeft een begrip als afkicken niet. Maar daar zit een denkfout. Afkicken is een term die misschien wel in de openbare ruimte is gekomen vanwege de Heroïne verslaving, denk maar aan de afschuwelijke scenes van “cold turkey” en de ineenkrimpende junkie op een bedrand. Het is echter niet voorbehouden aan deze sector. Welnee. We maken een vergissing. Het leven, is een aaneenschakeling van verslavingen. Alleen van die verslavingen willen we niet af. Nee die willen we juist in stand houden. We zijn namelijk dol op rituelen, regelmaat en voorspelbaarheid.
We zijn juist dol op De Kick. Zoeken hem op. Afkicken? Opkicken, daar gaar we voor! Bouwen aan verschillende verslavingen tegelijkertijd. Het ritueel van de dag, ontbijt, tasjes pakken, op weg. De lunch, de thee, en de borrel nadat we na een lange dag, file gewijs huiswaarts keren. De puff na het eten, knoop los en ontspannen op welke wijze dan ook. En dat ieder dag weer. Jaar in jaar uit. De tijd is onze Drug.
Dan natuurlijk de verslaving van het opkicken na de douche. Kleur, geur, vorm en verschijning. We trekken het velletje naar stemming en omstandigheid aan, ieder dag weer. Blauw wekt vertrouwen, rood roep actie op, geel structureert en ja, groen geeft rust. De een doet het met Chanel de ander met Dior, maar we snuiven allemaal. Heb je een peervorm, dan draag je een jasje met schoudervullingen, maar is het tegenovergesteld dan houd je de hele dag je adem in. Je lacht, of niet. De verschijning is onze Drug.
Och we weten het zo goed, de kick van succes, al is het maar zo klein. We zwelgen in onze activiteiten, is het niet heeerlijk, we vertellen elkaar er over.”En toen zei hij…” “Ja echt joh, en meende hij dat?” Uitwisselen of dealen ach wat is het verschil?
En dan voor de multipliers onder ons een extra dimensie; de kinderen. Hun ritme wekt pas een echte verslaving in de hand. Verslaafd aan het goede doen. Ondanks het gekrijs en het gekots doorgaan, de kick van perfectie! Bouwen aan de toekomst, opofferingen en slapeloze nachten, we gaan het leuk vinden we kunnen niets anders meer. Een kus op een moment als je ‘m niet verwacht, een woord, een gebaar een cadeau, alsmaar verrassingen. Kids are the Drug.
De dealer van het leven bestaat zelfs bij het uitdelen van gemeenschappelijkheden en vooral, verleidingen. Ga maar na, wat in ons DNA is besloten, voorplanting, resulteert in jarenlang ouderlijke zorg voor de jeugd totdat het te veel wordt. Totdat het hén te veel wordt, totdat ze je afschudden en zeggen Tabé, ik ga mijn eigen weg. Tja. Daar hadden we als zwaar verslaafden even geen rekeningen mee gehouden dat ons eigen Drug besluit niet langer de gestalte van Drug te willen aannemen. Die gaat zijn eigen weg. En die dag, moet je afkicken, afkicken van het ritme van allemaal ontbijten, boterhammen mee, ieder op zijn plek en aan het eind van de dag vliegt iedereen weer in. Zelf opgebouwde verslavingen waarover je nooooit hebt nagedacht.
Daarom spreek ik liever van opkicken. Want er is leven na een verslaving. Opdat je er van leert. Zodat je op een hoger plan komt, dat het allemaal niet voor niets is. Verdien je wijsheid en vertrouwen. Zodat je op je oude dag aan verslaafden zorg kan doen. Degene die dezelfde verleidingen niet kon weerstaan kan helpen. Helpen om het zin te geven. De cyclus van het leven.
Reacties