Anneke Beelaerts

Het kan verkeren, dat zei Brederode al, en hij kende hele strenge winters. In deze dagen waar het kwik ’s nachts daalt tot –10 graden Celcius, maken we een barre winter door. Ik heb het over Saab. Uitgerekend de winter-auto bij uitstek, staat nakend in de kou. Sinds 1990 is dit merk eigendom van GM. Het leek destijds een hele normale overname, maar alhoewel ik problemen had met het woord ”Vectra” op de dorpel van een van mijn nieuwere Saabs, was ik blij met de toekomst die mij als Saab rijder was geboden. In mijn onschuld dacht ik ook nog dat GM blij was met Saab omdat het een hele mooie auto is. Maar goed, dat was gedacht vanuit de klant. En daar had GM het niet over. Saab, palingdroom van Baas, heeft mij sinds 1982 overal gebracht en vooral als het er toe deed. Als de rayonhoofden onrustig werden, krabde ik de ramen van Saab af, nam plaats achter het stuur en joeg de kachel aan. Waar collega autorijders nog wel eens in een slip geraakte stuurde ik mijn stabiele Saab gewoon recht

Vandaag kwam ik tot een ontdekking. Ik heb namelijk altijd gedacht dat mijn gebrek aan concentratie mijn handicap was. Het ging immers alle kanten op. Mijn brein was zoals dat in vaktermen heet; een “ongeleid projectiel”. En ik maar denken dat het iets heel slechts was. Maar vandaag, ineens, terwijl mijn brein zich bij wijze van hoge uitzondering wel concentreerde, realiseerde ik mij iets. Het ging als volgt. Al dagenlang volg ik het nieuws over de Q koorts. In eerste instantie op afstand. “Q koorts”. Qua benaming, hoe afstandelijk kon dat wel zijn. In mijn brein was dat hetzelfde als de X in de Wiskunde. De onbekende factor. Q koorts. Niemand weet waar de Q zit, niemand kan de Q berekenen. Een beetje zoals de X factor van TV. Iemand heeft het wel of niet en een panel van behoorlijk onwetenschappelijke maar deskundige mensen laten zich daar gedurende 90 minuten over uit. Niets aan de hand. Entertainment, zoals u zegt. Maar de Q koorts is een "wolf in schaapskleren", ja, ni