Opgroeiende in de jaren 70 ontwikkelde ik mijzelf in de richting van zelfredzaamheid. In de opbouwjaren na de 2 e wereldoorlog werden wij als jeugd in Nederland geconfronteerd met de harde werkers om ons heen en de familieleden met hun verhalen over de 2 e wereldoorlog en de wederopbouw. Voor zeuren, klagen of een vorm van contemplatie was geen plaats. Hard werken was geboden, immers de generatie die ons opvoedde had de oorlog meegemaakt, had geleden en kende een arbeidsethos vanuit het harde bestaan. Als jong meisje leerde ik dat meehelpen op alle fronten geboden was. Iedereen deed wat hij kon en dan nog iets meer. De school en de leerstof stonden hierin niet centraal, wel moest je natuurlijk een diploma halen maar welk diploma en of dit bij je persoonlijkheid hoorde, daar werd niet over gesproken. Het was een tijd van hard werken maar ook van elkaar opzoeken, verhalen uitwisselen om zo het bestaan vorm te geven. De oudere generatie bepaalde de mores voor de jongere generatie,
Professor Eric Scherder verscheen in De Wereld Draait Door (DWDD) op 24 februari jl. en vertelde over een crisis waar hij in terecht kwam vanwege een vervelende recensie. Er waren jaren van succes aan vooraf gegaan, hij verscheen voor het eerst op de buis in 2013 met colleges over het brein en onderscheidde zich met name door zijn aandacht en originele kijk op het oudere brein. Met uitdagende titels als: ’waarom kauwen goed is voor het brein’ hingen wel 1,5 miljoen Nederlanders aan zijn lippen. Hij muntte uit in het betrekken van de zaal bij zijn onderwerp door interessante intervallen te gebruiken als; ‘worden jullie hier ook zo blij van?’ en de man was gewoon zichzelf in zijn aanstekelijke enthousiasme over het onderwerp en het overbrengen van kennis verkregen uit (soms vast wel saai) onderzoek. Zo kon bijvoorbeeld professor Swaab met een soortgelijk onderwerp ‘wij zijn ons brein’ ook mooi meeliften op het succes van de professor. En toen ging het mis. Deze professor werd