Anneke Beelaerts

Oh oh wat kan dat toch aan ons knagen. Schuldgevoel, het besluipt je van achteren en slaat toe van voren! Gezichtsverlies in je eigen ogen. Het overkomt mij nog wel eens. En ik weet zeker dat hoe braver je bent des te vaker schuldgevoel je bespringt. Enkele dagen geleden werd bij ons een televisie gids ‘de Mikro gids’ bezorgd die bestemd was voor mensen aan de andere kant van de laan. En dan denk ik hoe moeilijk kan het zijn tegenwoordig? Die paar poststukken kan je dan toch wel op nummer 198 bezorgen in plaats van op nummer 298? Nu gebeurt het wel vaker dat de postbode zich vergist, en ik breng dan altijd, echt waar, heel braaf het poststuk alsnog naar het correcte adres. Ik bel dan aan, want dan krijg je lekker veel positieve energie. ‘wat bent u eerlijk’ of: ‘wat fijn, we dachten al..’ en bij deze mensen op nummer 198 bezorg ik al helemaal graag, want oud en dankbaar.   Maar nee, deze keer vertikte ik het. Dus die ‘Mikro gids’ gaapte mij twee dagen aan en ik staarde terug

Al zeventien jaar komt in het voorjaar Dave, de dove schilder bij ons langs om te kijken welk onderhoud aan binnen- en buitenwerk hij voor ons kan gaan doen. Hij werkt bij een schildersbedrijf en vult zijn salaris aan door bij particulieren schilderwerk te verrichten tussen half vijf en half acht. Omdat hij niet afgeleid wordt door omgevingsgeluiden werkt hij die drie uren geconcentreerd en vakkundig door. Nou ja, we beginnen het eerste half uur meestal met een kopje koffie en een gesprek, dat zich het best laat omschrijven als zwemmen op het droge. We wapperen beide behoorlijk met onze armen, en als hij goed op dreef is vertelt hij vaak over een klus die hij net achter de rug heeft. Tegenwoordig begeleidt hij zijn uitleg met foto’s in zijn smartphone, vooral voor hem een enorme verrijking. Hij is doof geboren en ik ben gewend geraakt aan zijn uitspraak. Een spons bijvoorbeeld spreekt hij uit als ‘pons’,   ‘schuren is ‘guren’. ‘Afgespat’ is ‘afgepat’ en ga zo maar door. Onze