Oh oh wat kan dat toch aan ons knagen. Schuldgevoel, het
besluipt je van achteren en slaat toe van voren! Gezichtsverlies in je eigen
ogen. Het overkomt mij nog wel eens. En ik weet zeker dat hoe braver je bent
des te vaker schuldgevoel je bespringt. Enkele dagen geleden werd bij ons een
televisie gids ‘de Mikro gids’ bezorgd die bestemd was voor mensen aan de
andere kant van de laan. En dan denk ik hoe moeilijk kan het zijn tegenwoordig?
Die paar poststukken kan je dan toch wel op nummer 198 bezorgen in plaats van
op nummer 298?
Nu gebeurt het wel vaker dat de postbode zich vergist, en ik
breng dan altijd, echt waar, heel braaf het poststuk alsnog naar het correcte
adres. Ik bel dan aan, want dan krijg je lekker veel positieve energie. ‘wat
bent u eerlijk’ of: ‘wat fijn, we dachten al..’ en bij deze mensen op nummer
198 bezorg ik al helemaal graag, want oud en dankbaar. Maar nee, deze keer vertikte ik het. Dus die
‘Mikro gids’ gaapte mij twee dagen aan en ik staarde terug en liet deze kans op
een glansrijke carrière als postbode aan mij voorbij gaan.
En dat was dom. Want de derde dag stond ik bij de kassa in
de supermarkt en terwijl ik de
boodschappen op de band aan het laden was zag ik in mijn ooghoeken haar
naderbij schuiven. De oude dame van nummer 198! Met, u raadt het al, in haar
mandje als enige aankoop, de ‘Mikro gids’.
Reacties