Al zeventien jaar komt in het voorjaar Dave, de dove
schilder bij ons langs om te kijken welk onderhoud aan binnen- en buitenwerk
hij voor ons kan gaan doen. Hij werkt bij een schildersbedrijf en vult zijn
salaris aan door bij particulieren schilderwerk te verrichten tussen half vijf
en half acht. Omdat hij niet afgeleid wordt door omgevingsgeluiden werkt hij
die drie uren geconcentreerd en vakkundig door. Nou ja, we beginnen het eerste
half uur meestal met een kopje koffie en een gesprek, dat zich het best laat
omschrijven als zwemmen op het droge. We wapperen beide behoorlijk met onze
armen, en als hij goed op dreef is vertelt hij vaak over een klus die hij net
achter de rug heeft. Tegenwoordig begeleidt hij zijn uitleg met foto’s in zijn
smartphone, vooral voor hem een enorme verrijking. Hij is doof geboren en ik
ben gewend geraakt aan zijn uitspraak. Een spons bijvoorbeeld spreekt hij uit
als ‘pons’, ‘schuren is ‘guren’. ‘Afgespat’
is ‘afgepat’ en ga zo maar door. Onze gesprekjes koester ik vanwege zijn enorme
geestdrift en vooral, gevoel voor humor. Zo hebben we code woorden voor dingen
die we ooit samen hebben meegemaakt. Gewone dingen hoor, zoals met onze loodgieter
die zo klein is dat hij amper boven de tafel uitkomt. Dave en ik noemen hem al
15 jaar consequent, ‘de kabouter’ en dichten de man allerlei ongelukjes toe.
Als een muur een zwarte veeg vertoont dan zegt hij ‘oh is de kabouter weer
langs geweest’ want de loodgieter is dan wel een vakman maar zwaait ook heel onhandig
met een ladder. Ondanks de ruime oefening, gezien zijn lengte.
Dus. Stel je een lange tanige man voor van middelbare
leeftijd. In zijn oren twee zichtbare dikke gehoorapparaten waar hij wel aan prutst
maar waar naar mijn idee niet veel muziek in zit. Deze lange tanige man,
beschrijft alles wat hij meemaakt tot in detail. Vandaag vertelt hij over zijn
aankoopproces bij de verfhandel. Hij had een bepaalde kleur vernis nodig voor
een klus, en dan ga ik er voor zitten want dertig minuten lang doet hij het
hele aankoopproces na. De verfhandelaar roept hij tot leven door met een ruim
gebaar het postuur te schetsen. En dan komen de producten in de verfhandel tot
leven. De verfhandelaar beveelt hem een bepaald pigment aan, in zakjes, die de
kleur van het vernis doen verdiepen. De zakjes worden door onze schilder in de
lucht gescheurd, blikje vernis openen, poeder er in de lucht langzaam
bijstrooien, roeren, ruiken, en dan in de lucht aanbrengen of de kleur goed is.
Nee, vingerwijst hij, niet goed. Dan gaat er nog wat poeder in de lucht erbij, vertelt
en laat hij zien hij hoe de verfhandelaar nog een kistje open doet, nieuwe
zakje aan hem geeft, en dan begint de uitleg van voren af aan, zakje
openscheuren in de lucht, beetje bij de vernis, roeren, in de lucht aanbrengen of de kleur goed is.
En dan steekt hij lachend zijn duim omhoog. De kleur is goed. Wat een intense
beleving, denk ik dan, ik stel me voor dat de wereld van de dove mens
behoorlijk saai is. Nou niet de wereld van onze schilder hoor.
Hij liet mij gisteren een foto van een Citroën Dyane zien
uit de jaren zeventig die hij gespot had onderweg ergens, met zijn smartphone. ‘Mijn
eerste auto’ zei hij vol trots, en ik kon hem ook een foto van mijn eerste auto
presenteren: een Citroën Deux Chevaux. Dat werd een gesprek van, u raadt het
al, dertig minuten over auto’s. Vinger omhoog, zijn smartphone er weer bij,
liet hij een andere auto zien: ’Ass- ton –Martin! riep hij uit, ‘bij mijn broer!’ Zijn broer
heeft een sterrenrestaurant vandaar. We waren het er over eens dat het een zeer
mooie auto was, en hij wees op zijn auto die op onze oprit stond en stelde
tevreden vast: ‘wolkswagen met kinderen naar Zeeland veel beter’. Dat beaamde
ik. Hij begon aanstalten te maken richting het te verven object: ons voorraam.
Terwijl hij dat deed keek hij schalks achterom en zei:’K ga beginnen anders
verdien ik die Ass-ton-Martin nooit bij elkaar!’ Hij nam het laatste slokje
koffie, smakte wat proevend met zijn mond, keek er een beetje zuur bij en vroeg
toen:’poederkoffie?’
Ja, dat had ik kunnen verwachten van een man die zo
zintuiglijk leeft, de koffie voor het espressoapparaat was op en ik had hem
voor het eerst in zeventien jaar ouderwetse filterkoffie gegeven. ‘Nee hoor,
het is gewoon echte koffie’ en ik voelde me eigenlijk wel wat beledigd,
poederkoffie, stel je voor! Hij ging aan het werk en ik dacht nog even over
zijn koffie opmerking na. Zeventien jaar heeft hij van onze koffie genoten en
heeft niet geweten, gehoord, dat het uit het luidruchtige espressoapparaat kwam.
Maar dat hoeft ook helemaal niet, hij proeft het verschil.
Met deze dove schilder is er door de jaren heen een aparte
deal ontstaan. Zoals u weet komt hij in het voorjaar en schildert dan
bijvoorbeeld wat kozijnen of deuren. Maar het echte werk vindt in de zomer
plaatst. En dat is onze bijzondere deal. Hij knapt onze keuken, zitkamer of
serre op terwijl wij op vakantie zijn. En dit doet hij voortreffelijk inclusief
de smetteloze aanblik als wij weer thuis komen van vakantie. Zijn vrouw heeft
namelijk als een extra service dan ook nog even alles schoongemaakt, of zoals
dat in hun termen heet ‘zuivergemaakt’. Als wij blij met het resultaat hem
complimenteren en uitbetalen, gaat hij de volgende dag van het verdiende geld
zelf met zijn gezin op vakantie in Zeeland.
Met de wolkswagen.
Reacties