Kijken jullie even mee?

In een rondje zaten ze gefascineerd te kijken naar een TV scherm. Kopje koffie onder handbereik. De President van Amerika, de Minister van Defensie en het Hoofd CIA. De commentator voorzag ons van een beschrijving van wat deze mensen, op dit moment moeten voelen. De Minister van Defensie sloeg haar hand voor haar mond, volgens de commentator was ze ontzet. Het hoofd van de CIA had de uitdrukking van een kat die naar een vogel keek. Volgens de commentator had hij alles onder controle. De President leek onbewogen. Tot er op zijn gezicht werd ingezoomd. Kijkt u even met ons mee? Diepe groeven in een nog jong gezicht. Het zweet stond op zijn voorhoofd. En volgens de commentator had de President last van wat spanningen, dat zag je, volgens hem aan de non verbale signalen; benen over elkaar gekruist, armen idem dito, en een frons tussen de wenkbrauwen. Wij als kijkers, kijken naar kijkers. Wat was er te zien? Hoe een elite eenheid van de Amerikaanse Intelligence een smerig uitziende kamer binnenviel. Een bed zonder lakens, ranzige vloer.
De commentator vertelde ons dat deze speciale eenheid helmen droegen die voorzien waren van camera’s. En wat gingen ze doen? Iemand vermoorden. Live! Kijkt u even mee?

Stap, stap, stap, zware laarzen op beton. We komen steeds dichter bij. We horen het hijgen van de man onder de helm. Het beeld beweegt van links naar rechts. Lange gewaden doen veel stof opwaaien.
De spanning in het gezelschap stijgt. Als bookies die naar de hazewindhonden race kijken schatten ze de kansen in. Boem! Knal! Een man in een lang gewaad met baard verliest zijn gezicht en zakt ter aarde.
Het gezelschap verlaat de ruimte en buiten, in de zon, schudden ze elkaar de hand. Was dat een High Five tussen de President en het Hoofd van de CIA?
De commentator zwijgt.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Als de schuurdeuren op zondag open gaan… Op het platteland wonen betekent ruimte, rust en regelmaat. Alles gaat zijn gang, de boer ploegt, de dominee dartelt rond op huisbezoek en de notaris noteert wat dagelijkse beslommeringen zodat de mensen zich geen zorgen hoeven te maken. Maar als de zes dagen van werken, eten en slapen gedaan zijn dan gebeurt er iets van andere orde. Op de zevende dag vindt er een gedaanteverwisseling plaats. De mensen trekken een ander kostuum aan, lopen naar hun schuren, garages en andere bouwsels en gooien de boel open. Achter die deuren staan paarden of paardenkrachten te wachten op hun bevrijding om zo de eigenaren te bevrijden. In het openzwaaien van die deuren voltrekt zich een grote opluchting, een zucht naar vrijheid een verlangen naar snelheid, herrie en onvoorspelbaarheid. Een verborgen rijkdom brult en hinnikt en de eigenaren vertonen een brede lach, zij kiezen een pad waar ze de rest van de week voor werken en naar verlangen. O

Meer lezen

Funky Nassau

Een Blog over een cadeautje aan jezelf. Dansen! Sinds 6 jaar dans ik twee keer per week bij Bruce Dance Factory in Eindhoven. En dat is goed voor de conditie, de ontspanning, de energie en levenslust. maar vooral: dat gevoel!! Het gevoel dat je krijgt als je regelmatig danst bij Bruce Dance Factory (BDF) laat zich misschien wel het beste beschrijven als ´ Funky Nassau ’. Open deze link terwijl je verder leest. https://www.youtube.com/watch?v=XOann4GOpm8 Vandaag had ik een gesprek met de oprichter en eigenaar van BDF, Bruce Yanez, na de maandagochtend dance work out. De aanleiding was een uitdagende choreografie, waar zowel Bruce als wij helemaal in op gingen, daar spraken we na de les verder over. ‘Welke inspiratie zagen wij vanochtend Bruce?’ ‘Voor de les dacht ik even heel sterk aan mijn moeder’ vertelde Bruce, ‘en als vanzelf had ik de choreografie voor de les gebaseerd op haar’. ’Hoe zit dat dan Bruce was je moeder danslerares?’ Ha, ha,

Meer lezen

Moederdag en nacht

's Avonds laat, net voor het slapen gaan wil ik nog even contact hebben met mijn moeder. Daarom loop ik dan even naar buiten. Dan kijk ik naar de sterrenhemel. Ik kijk omhoog en vraag: ’zie je me?’ en ik geloof dan dat ze daar aan de bar zit met mijn vader. In de sfeer van de vijftiger jaren, met een cocktail in de hand. Ze is gelukkig. Onbezorgd. Het is een andere dimensie die ik kan aanraken als ik naar de sterrenhemel kijk. Terwijl ik hier gewoon op aarde mijn leven leid, ben ik verbonden met iets daarbuiten. De tijdloze verbondenheid met mijn moeder vertaalt zich in de sterren aan de hemel. Dat zal misschien wel de bedoeling zijn van de sterren. Want immers als je ze ziet zijn ze al lang gestorven. Op dat moment, als ik naar buiten loop stel ik mij in contact met de oneindigheid en bestaat er geen tijd meer. Van moeder op dochter en daarna. Want een moeder geeft de tijd aan haar dochter, en de dochter geeft weer de tijd aan haar dochter. Het is een eindeloze verbintenis

Meer lezen

Anneke Beelaerts

Zoeken in deze blog