Doorgaan naar hoofdcontent

After Christmas Party

In deze donkere dagen voor en na kerstmis raken we langzaam het begrip van tijd kwijt. Nogal logisch. Immers de tijdklok wordt door de zon aangestuurd, en die is er even wat minder in deze december maand. Is het dan toeval dat juist in deze dagen de mensen zelf het licht ter hand nemen? Dat ze zich realiseren dat ondanks alle mechaniek in financiele werelden er een ander mechaniek is dat op de achtergrond altijd blijft draaien. Het mechaniek van het welgenoegen.

De vraag en antwoord van mensen die er toe doen, waar ze ook zijn of wat ze ook doen, Ja in deze dagen worden we weer om onszelf terug geworpen. En misschien lijkt dat niet een genoegen want, och wat kunnen we er een zooitje van maken. En toch, als alles om ons heen even lijkt weg te vallen, en als er dan even geen krant verschijnt en als de Actualiteiten rubrieken even ophouden met brallen. Ja dan, dan gaan we weer aan de gang. De mierenhoop is losgeslagen. We rijden, toch wel in file, over de Veluwe naar familieleden die we een jaar niet hebben gezien.

We gaan op weg naar de ster van Bethlehem. We rijden achter elkaar aan naar het licht. En als we dan aankomen geven we elkaar een zoen, we kijken om ons heen en zien dat er een weer een jaar voorbij is. En dan, ja dan blikken we terug en vooral willen we vooruit. Kerstmis. Het feest van verzoening. Het feest van het licht zo u wilt. Een nieuw leven is geboren om ons voor te gaan. En dat volgen wij een, twee dagen in ieder geval. We zetten ons beste beentje voor. Want we zijn allemaal behept met het verleden, de DNA, de cultuur die zijn sporen heeft achtergelaten. En we weten niet wat er gebeurt maar we doen het.

Eens per jaar koppelen we ons los, van onze broodheer, van alles wat ons in ons dagelijks ritme houdt. Terug in de moederschoot en we worden allemaal weer even het babietje Jesus. Bloot, in een stal en koud. Het is Kerstmis. Ga er maar aanstaan. Wat een uitdaging. Dus ook ondergetekende ging met goede moed het Kerstfeest in. Hier en daar, zo wat gezongen, gedronken en gecontempleerd is het Kerstfeest ineens ook weer over. Ai, en als op een maandagochtend, na een goed weekend sta je goed bedoelend klaar om tot actie over te gaan. Vrede op aarde.
Rinngg de telefoon, een goede vriend nodigt mij uit voor een diner. Maandag 29 december, Kerst voorbij. Ouderjaarsavond in de voorbereiding. Ja, graag wij komen (niet zonder te realiseren dat de goede man wel kan koken). Het Kerstfeest opnieuw. Boom staat er nog, kerstkransjes in de schaal, rode accenten nog volop aanwezig. Een complete Christmas after party was ons deel. Nadat we algemeenheden hadden uitgewisseld diende zich het onderwerp dat in zeker alle Nederlandse huishoudens besproken werd zich weldra aan. De krediet crisis. En iedere keer dat ik aanwezig ben bij de bespreking van dit geval, verschijnt deze in een ander gedaante. Ga maar na, hypotheek verstrekking ging te ver, er was geen goede controle, er zaten mensen die niet wisten wat ze deden, de globale wereld gooit roet in het eten en ga zo maar door.

Maar wat mij dan opvalt is dat nadat dit alles de revue is gepasseerd, mensen achteroverleunen en het, ja echt, stelselmatig gaan hebben over de goede dingen van het leven. Zonder uitzondering, gaan we het altijd daarna hebben over dat wat ons tot mensen maakt. De liefde voor elkaar, ons vak, de kinderen, en daarna integraal door naar de politiek en dan zijn we weer gewoon in de sferen van het dagelijkse leven. Het is geen Kerst meer, maar de man tegenover mij noemt mij een Tekstheks. En serveert mij een verrukkelijke Ossobucco. Daarmee zegt hij dat hij mij als mens ziet. Wat ik doe. Waar ik behoefte aan heb. En laat het verzoenen zo aan mij over. Want dat is de Kerstgedachte die over Kerstmis rijkt. De verantwoordelijkheid ligt bij mij, bij ons allemaal. Het kind is geboren. Wat doen we ermee?

Reacties

Populaire posts van deze blog

  Als de schuurdeuren op zondag open gaan…   Op het platteland wonen betekent ruimte, rust en regelmaat. Alles gaat zijn gang, de boer ploegt, de dominee dartelt rond op huisbezoek en de notaris noteert wat dagelijkse beslommeringen zodat de mensen zich geen zorgen hoeven te maken. Maar als de zes dagen van werken, eten en slapen gedaan zijn dan gebeurt er iets van andere orde. Op de zevende dag vindt er een gedaanteverwisseling plaats. De mensen trekken een ander kostuum aan, lopen naar hun schuren, garages en andere bouwsels en gooien de boel open. Achter die deuren staan paarden of paardenkrachten te wachten op hun bevrijding om zo de eigenaren te bevrijden. In het openzwaaien van die deuren voltrekt zich een grote opluchting, een zucht naar vrijheid een verlangen naar snelheid, herrie en onvoorspelbaarheid.   Een verborgen rijkdom brult en hinnikt en de eigenaren vertonen een brede lach,   zij kiezen een pad waar ze de rest van de week voor werken en naar verlangen. O

Funky Nassau

Een Blog over een cadeautje aan jezelf. Dansen! Sinds 6 jaar dans ik twee keer per week bij Bruce Dance Factory in Eindhoven. En dat is goed voor de conditie, de ontspanning, de energie en levenslust. maar vooral: dat gevoel!!   Het gevoel dat je krijgt als je regelmatig danst bij Bruce Dance Factory (BDF) laat zich misschien wel het beste beschrijven als   ´ Funky Nassau ’. Open deze link terwijl je verder leest.  https://www.youtube.com/watch?v=XOann4GOpm8   Vandaag had ik een gesprek met de oprichter en eigenaar van BDF, Bruce Yanez, na de maandagochtend dance work out. De aanleiding was een uitdagende choreografie,  waar zowel Bruce als wij helemaal in op gingen, daar spraken we na de les verder over. ‘Welke inspiratie zagen wij vanochtend Bruce?’ ‘Voor de les dacht ik even heel sterk aan mijn moeder’ vertelde Bruce, ‘en als vanzelf had ik de choreografie voor de les gebaseerd op haar’. ’Hoe zit dat dan Bruce was je moeder danslerares?’ Ha, ha,

Moederdag en nacht

's Avonds laat, net voor het slapen gaan wil ik nog even contact hebben met mijn moeder. Daarom loop ik dan even naar buiten. Dan kijk ik naar de sterrenhemel. Ik kijk omhoog en vraag: ’zie je me?’ en ik geloof dan dat ze daar aan de bar zit met mijn vader. In de sfeer van de vijftiger jaren, met een cocktail in de hand. Ze is gelukkig. Onbezorgd. Het is een andere dimensie die ik kan aanraken als ik naar de sterrenhemel kijk. Terwijl ik hier gewoon op aarde mijn leven leid, ben ik verbonden met iets daarbuiten. De tijdloze verbondenheid met mijn moeder vertaalt zich in de sterren aan de hemel. Dat zal misschien wel de bedoeling zijn van de sterren. Want immers als je ze ziet zijn ze al lang gestorven. Op dat moment, als ik naar buiten loop stel ik mij in contact met de oneindigheid en bestaat er geen tijd meer. Van moeder op dochter en daarna. Want een moeder geeft de tijd aan haar dochter, en de dochter geeft weer de tijd aan haar dochter. Het is een eindeloze verbintenis