Anneke Beelaerts

In de 17 jaar dat ik een eigen bedrijf heb ben ik nog nooit bij de Kamer van Koophandel (KvK) geweest. Dat zou op zich een volledige makke aan mijn kant kunnen zijn. Je betaalt immers een jaarlijkse bijdrage, dus waarom daar niet van genieten? En dat is nou precies de kern. Genieten. Kijkt u even met mij mee? Ik parkeer mijn auto op de parkeerplaats die schuin op een helling naar beneden ligt richting parkeergarage voor de medewerkers van de KvK. Dus als klant parkeer ik mijn auto schuins richting afgrond om het zomaar te zeggen. Ik vond dat geen fijn begin. Nadat ik onevenwichtig mijn pumps bij het uitstappen op de helling had geplaatst wurmde ik mij uit de auto en zocht verwachtingsvol een bordje met de tekst ”welkom” misschien of “ingang”. Een natuurlijke reflex lijkt mij zo. In geen velden of wegen te bekennen. Dus ik kluunde tegen de helling op stak mijn hoofd boven het maaiveld uit en bewoog richting sigarettenlucht, want dat leek mij een indicatie van ingang of uitgang of ...

Zaterdag gaan we een waterpijp kopen Bovenstaande uitspraak was van ondergetekende in een gesprek met jongelui van rond de 18 jaar. Tjonge, het was er uit voordat ik het kon helpen. Wat gebeurt er nu weer? Daar heb ik even over na moeten denken. Want stel je de volgende situatie voor.. de schrijver dezer is natuurlijk ook gewoon een mens, en dat mens komt er dan vooral uit als het eigenlijk alleen moeder moet zijn. Je zit ‘gezellig” een glaasje te drinken bij je zoon en zijn vrienden. Allen bijzonder aardige jongemannen die op de drempel van volwassen worden staan. Interessant. Herkenbaar. En pats..dan begint het. Want je voelt je, al ben je 50, opeens ook jong. En dat kan helemaal niet. Ze zien het niet aan je, immers de jaren tekenen zich echt ook in mijn gezicht en figuur af en dan komt er een tekst uit die volkomen niet pas bij het beeld dat je gedurende de jaren heb opgebouwd. Het beeld van een ervaren ondernemende vrouw die met wijsheid haar kinderen opvoedt. Of liever gezeg...

Tijd om te trainen, dacht ik vanochtend toen ik naar buiten keek. Eindhoven was gehuld in een nevel die veel weg had van de smog die standaard boven Los Angeles hangt. Probeer maar eens vrolijk te worden! Dat was precies wat ik ging doen, trainen om zo de endorfines wakker te schudden en in grote getale door mijn systeem te jagen. Want dat was hard nodig. Sinds ik een paar dagen in de Provence ben geweest, heb ik moeite terug te keren in de tijd hier in Nederland. Ga maar na: in de Provence was het volop voorjaar, de Mimosa stond knalgeel te pronken, het licht was al helder en de zon al warm. Het ontbijt genoot ik op het terras in het haventje van Sanary- sur- Mer, voor 3 Euro, Thee, stokbrood, jam en voorjaar! Dit heeft mij wel geleerd dat je met de factor tijd niet moet sjoemelen. Of je woont in Eindhoven en leeft in het ritme van de tijd die lokaal heerst of je gaat verhuizen. Maar stiekem met de tijd spelen, dat is vragen om problemen! Ik drink nu al gekoelde Rose, hij smaakt h...