Aanpassingsvermogen

Tijd om te trainen, dacht ik vanochtend toen ik naar buiten keek. Eindhoven was gehuld in een nevel die veel weg had van de smog die standaard boven Los Angeles hangt. Probeer maar eens vrolijk te worden! Dat was precies wat ik ging doen, trainen om zo de endorfines wakker te schudden en in grote getale door mijn systeem te jagen. Want dat was hard nodig. Sinds ik een paar dagen in de Provence ben geweest, heb ik moeite terug te keren in de tijd hier in Nederland. Ga maar na: in de Provence was het volop voorjaar, de Mimosa stond knalgeel te pronken, het licht was al helder en de zon al warm. Het ontbijt genoot ik op het terras in het haventje van Sanary- sur- Mer, voor 3 Euro, Thee, stokbrood, jam en voorjaar!

Dit heeft mij wel geleerd dat je met de factor tijd niet moet sjoemelen. Of je woont in Eindhoven en leeft in het ritme van de tijd die lokaal heerst of je gaat verhuizen. Maar stiekem met de tijd spelen, dat is vragen om problemen! Ik drink nu al gekoelde Rose, hij smaakt helemaal niet zoals in de Provence, maar omdat ik angstvallig de sfeer aan het vasthouden ben, gaat ie gewoon open. Elke zonnestraal pik ik op, gehuld in een wollen plaid, als een oude dame. De CD speler staat constant aan met Franse chansons. Ik brul de hele dag mee met Charles Aznavour en dat geeft de ernst van de zaak wel ongeveer aan.

Ik verkeer duidelijk in grote ontkenning. Misschien wel met de omvang van een Expat uit Istanbul. Ja, ik weet hoe dat er uit ziet want ik had ooit een buurvrouw die zuchtend iedere dag naar buiten keek, en dan de volgende reis naar Istanbul boekte. Met een gemiddelde van 4 keer per maand reisde zij af naar haar voormalige woonstee. Naar haar moeder, haar vrienden. Na dit leed enige maanden te hebben aangezien vroeg ik haar:”wordt het niet tijd om een beslissing te nemen? Woon je hier of woon je daar?” Ze antwoordde mij als volgt:”dat hangt er van af over welk lichaamsdeel je het hebt. Mijn hart woont daar en mijn brein woont hier” en alsof het nog niet erg genoeg was, greep ze naar haar standaard paraat zijnde doos met Tissues en snoot wat vocht weg.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Als mensen er niet meer zijn

Vandaag besloot ik na lange afwezigheid, eens in Linkedin te duiken. De aanleiding was dat ik contact wilde houden met ex-studenten en afstudeerders. Natuurlijk wilde ik eerst kijken wie er al met mij verbonden was via dit platform. Een dubbele uitnodiging lijkt wel erg wanhopig. De lijst van contacten verscheen en op de derde plaats stond de naam van een kennis die ruim een maand geleden overleden was. Haar, voor mij, plotselinge overlijden had mij behoorlijk geraakt en toen ik opeens haar naam zag, sloeg ook nog het bewustzijn van de eindigheid toe. Zij staat gewoon nog op Linkedin, en het leek mij verstandig om dan haar als contact maar te ‘verwijderen’. Toen ik dat probeerde te doen, werd mij eerst medegedeeld dat ik het contact ging verwijderen, maar dat de persoon zelf daarvan niet op de hoogte werd gesteld. Daarmee sloeg al helemaal het mysterie van het leven toe. Een dode verwittigen dat zij uit een contactenlijst wordt verwijderd zal in de ogen van het heelal een futiliteit

Meer lezen

Funky Nassau

Een Blog over een cadeautje aan jezelf. Dansen! Sinds 6 jaar dans ik twee keer per week bij Bruce Dance Factory in Eindhoven. En dat is goed voor de conditie, de ontspanning, de energie en levenslust. maar vooral: dat gevoel!! Het gevoel dat je krijgt als je regelmatig danst bij Bruce Dance Factory (BDF) laat zich misschien wel het beste beschrijven als ´ Funky Nassau ’. Open deze link terwijl je verder leest. https://www.youtube.com/watch?v=XOann4GOpm8 Vandaag had ik een gesprek met de oprichter en eigenaar van BDF, Bruce Yanez, na de maandagochtend dance work out. De aanleiding was een uitdagende choreografie, waar zowel Bruce als wij helemaal in op gingen, daar spraken we na de les verder over. ‘Welke inspiratie zagen wij vanochtend Bruce?’ ‘Voor de les dacht ik even heel sterk aan mijn moeder’ vertelde Bruce, ‘en als vanzelf had ik de choreografie voor de les gebaseerd op haar’. ’Hoe zit dat dan Bruce was je moeder danslerares?’ Ha, ha,

Meer lezen

Als de schuurdeuren op zondag open gaan… Op het platteland wonen betekent ruimte, rust en regelmaat. Alles gaat zijn gang, de boer ploegt, de dominee dartelt rond op huisbezoek en de notaris noteert wat dagelijkse beslommeringen zodat de mensen zich geen zorgen hoeven te maken. Maar als de zes dagen van werken, eten en slapen gedaan zijn dan gebeurt er iets van andere orde. Op de zevende dag vindt er een gedaanteverwisseling plaats. De mensen trekken een ander kostuum aan, lopen naar hun schuren, garages en andere bouwsels en gooien de boel open. Achter die deuren staan paarden of paardenkrachten te wachten op hun bevrijding om zo de eigenaren te bevrijden. In het openzwaaien van die deuren voltrekt zich een grote opluchting, een zucht naar vrijheid een verlangen naar snelheid, herrie en onvoorspelbaarheid. Een verborgen rijkdom brult en hinnikt en de eigenaren vertonen een brede lach, zij kiezen een pad waar ze de rest van de week voor werken en naar verlangen. O

Meer lezen

Anneke Beelaerts

Zoeken in deze blog