Doorgaan naar hoofdcontent

VOC

Een reclamespotje op de radio was het begin van mijn terugkerende bezorgdheid over Neerlands welzijn. Want luistert u even met mij mee? “Het is het jaar van de Egel in Nederland en als U een egel hebt gezien meldt dit dan bij het Landelijk steunpunt. Want het is dit jaar het jaar van de egel!” Wie betaalt dit spotje eigenlijk? Dus denk je even de gebruikelijke poldervergadering in: “Jan, we moeten toch echt iets doen aan de huisvuil verbrandingscentrale hoor, het loopt de spuigaten uit, we laten alle Nederlanders al 10 jaar het huisvuil keurig scheiden waarop wij het vervolgens allemaal op 1 hoop gooien en simpelweg verbranden.”
“ik weet het Klaas, maar zo eenvoudig is het niet, we hebben in ieder geval nog een tweede afleidende manoeuvre bedacht, dat zal ze wel weer 10 jaar bezig houden “.
”Oh, je bedoelt het scheiden van plastic flessen, boterkuipjes enzo?”
"Ja, dat zal ze wel even bezighouden”.
“Heel goed Jan. Maar dan het volgende punt, hoe krijgen we het voor elkaar dat de derde dinsdag van september een beetje vrolijk uitpakt, ik heb nog steeds geen ideeën gehoord?”
“Oh maar daar zijn we al lang uit hoor, heb je de geweldige reclamespotjes niet gehoord op alle radiostadions van Nederland?” “Nee vertel op “. “Nou we hebben bedacht dat we de dieren in Nederland nog verder centraal gaan stellen. Dat is fijn voor de mensen want dan hebben ze ook eens iets positiefs en het is fijn voor ons want dan hoeven we voorlopig even niet te praten over toekomstscenario’s of om nog maar te zwijgen over een visie”. “Slim. Vertel verder”. “Nou we hebben een landelijk steunpunt van de Egel opgericht. Zoals je weet is een egel een nachtdier dus zie je ongeveer nooit een egel. Maar dat hoeft ook niet want we maken de mensen alleen maar bewust van het feit dat we egels in Nederland hebben. En als ze dan zich realiseren dat die diertjes er wel degelijk zijn gaan ze zich daarop concentreren en om het spel element compleet te maken mogen ze ook bellen of mailen met het landelijk Egel steunpunt om te melden dat ze daadwerkelijk een egel hebben gezien! zij blij, wij blij, iedereen blij en de egel krijgt ook eindelijk de erkenning die het verdient.”
“wat een geweldig idee zeg, heb je al terugkoppeling van de burgers over deze unieke actie?”
“Sterker nog, ik heb zojuist vernomen dat ons initiatief zo wordt gewaardeerd dat er spontaan ideeën voor het volgende jaar worden aangeleverd.”
“Nee echt, wat een succes vertel!” “Zoals je misschien wel weet zijn er heel wat beroepsgroepen in Nederland in de knel gekomen, bonussen, instortende markten, vergeten beroepseer, en noem het allemaal maar, je kent het wel, het gebruikelijke gezever”
“Gut ja, hou op, de kranten staan er vol van!” “Ja, dus nu is er al een vereniging opgericht die volgend jaar wil laten uitroepen tot het jaar van de kwal, en een ander initiatief is spontaan genomen om DE MIER centraal te stellen.
“Zooo, dat is goed nieuws!” “Ja, en het wordt nog beter, het is ook allemaal vredelievend en zal de vrijetijdsindustrie een enorme boost geven, na het weilandgolfen, gaan we in Nederland een heus mierenneuk toernooi krijgen in september 2010!”
“wat geweldig, ook Internationaal gezien, heel goed voor het imago van Nederland, zie je wel je hoeft helemaal niet de Hudson rivier af te varen om succesvol als Natie te zijn. Je moet gewoon slim zijn, handen uit de mouwen en doen!”
“Precies.”

Reacties

Populaire posts van deze blog

  Als de schuurdeuren op zondag open gaan…   Op het platteland wonen betekent ruimte, rust en regelmaat. Alles gaat zijn gang, de boer ploegt, de dominee dartelt rond op huisbezoek en de notaris noteert wat dagelijkse beslommeringen zodat de mensen zich geen zorgen hoeven te maken. Maar als de zes dagen van werken, eten en slapen gedaan zijn dan gebeurt er iets van andere orde. Op de zevende dag vindt er een gedaanteverwisseling plaats. De mensen trekken een ander kostuum aan, lopen naar hun schuren, garages en andere bouwsels en gooien de boel open. Achter die deuren staan paarden of paardenkrachten te wachten op hun bevrijding om zo de eigenaren te bevrijden. In het openzwaaien van die deuren voltrekt zich een grote opluchting, een zucht naar vrijheid een verlangen naar snelheid, herrie en onvoorspelbaarheid.   Een verborgen rijkdom brult en hinnikt en de eigenaren vertonen een brede lach,   zij kiezen een pad waar ze de rest van de week voor werken en naar verlangen. O

Funky Nassau

Een Blog over een cadeautje aan jezelf. Dansen! Sinds 6 jaar dans ik twee keer per week bij Bruce Dance Factory in Eindhoven. En dat is goed voor de conditie, de ontspanning, de energie en levenslust. maar vooral: dat gevoel!!   Het gevoel dat je krijgt als je regelmatig danst bij Bruce Dance Factory (BDF) laat zich misschien wel het beste beschrijven als   ´ Funky Nassau ’. Open deze link terwijl je verder leest.  https://www.youtube.com/watch?v=XOann4GOpm8   Vandaag had ik een gesprek met de oprichter en eigenaar van BDF, Bruce Yanez, na de maandagochtend dance work out. De aanleiding was een uitdagende choreografie,  waar zowel Bruce als wij helemaal in op gingen, daar spraken we na de les verder over. ‘Welke inspiratie zagen wij vanochtend Bruce?’ ‘Voor de les dacht ik even heel sterk aan mijn moeder’ vertelde Bruce, ‘en als vanzelf had ik de choreografie voor de les gebaseerd op haar’. ’Hoe zit dat dan Bruce was je moeder danslerares?’ Ha, ha,

Moederdag en nacht

's Avonds laat, net voor het slapen gaan wil ik nog even contact hebben met mijn moeder. Daarom loop ik dan even naar buiten. Dan kijk ik naar de sterrenhemel. Ik kijk omhoog en vraag: ’zie je me?’ en ik geloof dan dat ze daar aan de bar zit met mijn vader. In de sfeer van de vijftiger jaren, met een cocktail in de hand. Ze is gelukkig. Onbezorgd. Het is een andere dimensie die ik kan aanraken als ik naar de sterrenhemel kijk. Terwijl ik hier gewoon op aarde mijn leven leid, ben ik verbonden met iets daarbuiten. De tijdloze verbondenheid met mijn moeder vertaalt zich in de sterren aan de hemel. Dat zal misschien wel de bedoeling zijn van de sterren. Want immers als je ze ziet zijn ze al lang gestorven. Op dat moment, als ik naar buiten loop stel ik mij in contact met de oneindigheid en bestaat er geen tijd meer. Van moeder op dochter en daarna. Want een moeder geeft de tijd aan haar dochter, en de dochter geeft weer de tijd aan haar dochter. Het is een eindeloze verbintenis