Doorgaan naar hoofdcontent

Voetgangersbruggetje in aanleg. In aanleg is het een voetgangersbruggetje...

Gedurende de laatste drie maanden van 2009 (die behoorlijk fris, zelfs koud te noemen zijn) loop ik hetzelfde traject hard.
“Waarom?” zult u misschien vragen of:  “zit er iemand achter je aan dan?”
Alhoewel dit zinnige vragen zijn, leg ik ze even naast me neer, om mijn punt te kunnen maken. Over het riviertje “de Tongelreep” is in voornoemde periode een voetgangers bruggetje gemaakt. Pal naast een bestaand bruggetje waar snelverkeer, fietsers, scooters en ook voetgangers dagelijks over gaan.
Er staat een groot bord opgesteld vlak voor de plek waar de werkzaamheden plaatsvonden. Op dat bord, van de Gemeente Eindhoven, is een schets afgebeeld van hoe het bruggetje gaat worden, en ja het lijkt precies, en bovendien een mededeling dat “hier een voetgangersbruggetje wordt aangelegd”.

Dit bord heeft mij geïntrigeerd gedurende de keren dat ik daar langs liep.
Het prikkelde mijn fantasie, eerst omdat er nog niets was, en ik mij ook afvroeg of het zinvol was, maar op de Gemeente Eindhoven vertrouwend nam ik aan dat het inderdaad een zinvol bruggetje zou gaan worden.
Dit omdat het heel dicht bij een prachtig nieuwe bejaardenoord werd aangelegd, dus ik maakte de associatie met Rollators, stokken en kuierende bejaarden met dito personeel.

Het had wel iets aandoenlijks in mijn ogen. Een extra brug ter opwaardering van de bejaarden in dat mooie nieuwe huis. Een boodschap:”Ja, we zien jullie wel, en omdat dat te bewijzen maken we een mooi bruggetje over de Tongelreep speciaal voor jullie ”.

Je zag stoere mannen aan het werk, met lieslaarzen in het water, die de beschoeiing in de stromende (!) regen tegen de wal van het riviertje probeerden te plakken. Later zag je machines de belendende weilanden platwalsen om betonnen onderdelen aan beide zijden van de oever te brengen. Je zag de mannen hard werken aan dat bruggetje en ik fantaseerde voort telkens geprikkeld door dat bord waarop het bruggetje werd aangekondigd.

Ik dacht: ”Zou het misschien voor de veiligheid van alle voetgangers zijn? Dus ook van mijn joggende zelf?” Immers ik stap het riviertje via de reguliere brug over samen met fietsers op het fietspad. Overig verkeer was gescheiden door een behoorlijk dikke trottoirband. Door deze gedachte werd de doelgroep van dit bruggetje allengs groter.
Dat stelde mij, als enthousiaste belastingbetaler, behoorlijk gerust.

Het bruggetje nam vaste vormen aan, en ja het leek precies op de schets op het grote bord. Het leek daarentegen niets op het bruggetje wat er al lag. Dat, bedacht ik me tijdens weer een jogpartij, is niet erg consequent. Maar omdat ik persoonlijk niet van de esthetica politie van Eindhoven was, schudde ik deze afschuwelijke gedachten van mij af.

En nu, in de barre kou terwijl ik weer aan het joggen was, want dan doe ik een hand op de rug en schaats ik toch, is ineens het bruggetje af.
Dat moet wel want de activiteiten zijn gestaakt en het kan niet aan het barre weer liggen want de werkmannen hebben door weer en wind doorgewerkt. Af. Wat zie je? Een bruggetje over een klein riviertje. En... er leidt geen voetpad, wandelpad of iets dergelijks naartoe. Dus om als joggende voetganger het bruggetje te nemen, moet ik via het struikgewas springend het bruggetje bereiken en dan kan ik oversteken waarna ik weer tegen een steil stuk berm moet klimmen richting fietspad. Huh? Dit doorkruiste mijn theorie over wandelende bejaarden en ook die van de veiligheid voor het voetvolk in het algemeen. Of zou het zo zijn dat dit bruggetje, zoals het bord meldt, in aanleg was.

Immers je kunt iets aanleggen maar dat hoeft nog niet te betekenen dat er gebruik van gemaakt gaat worden. In aanleg, het “legt” er toch al, en nu? Of is het in aanleg een voetgangersbruggetje en wacht de Gemeente suggesties voor gebruik van de burgers af, een soort stille aanjager van een volksreferendum? Wie het weet mag het zeggen. Intrigerende zaak en als de oplossing van dit vraagstuk zich aandient zal ik u zeker op de hoogte stellen.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Als mensen er niet meer zijn

  Vandaag besloot ik na lange afwezigheid, eens in Linkedin te duiken. De aanleiding was dat ik contact wilde houden met ex-studenten en afstudeerders. Natuurlijk wilde ik eerst kijken wie er al met mij verbonden was via dit platform. Een dubbele uitnodiging lijkt wel erg wanhopig. De lijst van contacten verscheen en op de derde plaats stond de naam van een kennis die ruim een maand geleden overleden was. Haar, voor mij, plotselinge overlijden had mij behoorlijk geraakt en toen ik opeens haar naam zag, sloeg ook nog het bewustzijn van de eindigheid toe. Zij staat gewoon nog op Linkedin, en het leek mij verstandig om dan haar als contact maar te ‘verwijderen’. Toen ik dat probeerde te doen, werd mij eerst medegedeeld dat ik het contact ging verwijderen, maar dat de persoon zelf daarvan niet op de hoogte werd gesteld. Daarmee sloeg al helemaal het mysterie van het leven toe. Een dode verwittigen dat zij uit een contactenlijst wordt verwijderd zal in de ogen van het heelal een futiliteit

Funky Nassau

Een Blog over een cadeautje aan jezelf. Dansen! Sinds 6 jaar dans ik twee keer per week bij Bruce Dance Factory in Eindhoven. En dat is goed voor de conditie, de ontspanning, de energie en levenslust. maar vooral: dat gevoel!!   Het gevoel dat je krijgt als je regelmatig danst bij Bruce Dance Factory (BDF) laat zich misschien wel het beste beschrijven als   ´ Funky Nassau ’. Open deze link terwijl je verder leest.  https://www.youtube.com/watch?v=XOann4GOpm8   Vandaag had ik een gesprek met de oprichter en eigenaar van BDF, Bruce Yanez, na de maandagochtend dance work out. De aanleiding was een uitdagende choreografie,  waar zowel Bruce als wij helemaal in op gingen, daar spraken we na de les verder over. ‘Welke inspiratie zagen wij vanochtend Bruce?’ ‘Voor de les dacht ik even heel sterk aan mijn moeder’ vertelde Bruce, ‘en als vanzelf had ik de choreografie voor de les gebaseerd op haar’. ’Hoe zit dat dan Bruce was je moeder danslerares?’ Ha, ha,
  Als de schuurdeuren op zondag open gaan…   Op het platteland wonen betekent ruimte, rust en regelmaat. Alles gaat zijn gang, de boer ploegt, de dominee dartelt rond op huisbezoek en de notaris noteert wat dagelijkse beslommeringen zodat de mensen zich geen zorgen hoeven te maken. Maar als de zes dagen van werken, eten en slapen gedaan zijn dan gebeurt er iets van andere orde. Op de zevende dag vindt er een gedaanteverwisseling plaats. De mensen trekken een ander kostuum aan, lopen naar hun schuren, garages en andere bouwsels en gooien de boel open. Achter die deuren staan paarden of paardenkrachten te wachten op hun bevrijding om zo de eigenaren te bevrijden. In het openzwaaien van die deuren voltrekt zich een grote opluchting, een zucht naar vrijheid een verlangen naar snelheid, herrie en onvoorspelbaarheid.   Een verborgen rijkdom brult en hinnikt en de eigenaren vertonen een brede lach,   zij kiezen een pad waar ze de rest van de week voor werken en naar verlangen. O