Doorgaan naar hoofdcontent

Like



Alleen nog even afrekenen. Ik tastte diep in mijn buidel na de instructie ‘gepast betalen’. Toen ik de laatste muntjes uit mijn portemonnee wilde halen viel de blik van de caissière op mijn hand, of beter gezegd op mijn duim. ‘Wat zit er om uw duim?’ vroeg ze me. Ik bewoog automatisch mijn duim (weer) omhoog en vertelde haar:’Oh ja,uhm dat is een spalk, die ik in het handencentrum aangemeten heb gekregen’.

Zij trok een wenkbrauw vol verbazing op, maar ze had die dag vast al wel meer vogels van vreemde pluimage mogen helpen want ze informeerde beleefd:’Het bandencentrum? Op de kanaalweg….?’

Ik gniffelde wat en zei:  ‘ Oh ja dat had ook wel gekund, aangezien de slappe banden  in mijn hand er voor zorgden dat mijn duim uit het gelid geraakte, maar nee, het is echt het handencentrum’.

De cassiere kreeg er zin in en was nog niet klaar:’ Hi hi, geinig mevrouw, zit u dan ook zo vaak op Facebook?’

Ik keek haar vragend aan: 'Hoezo?'

Zij was op dreef: ‘Nou , dat krijg je ervan als je teveel dingen liked!

Reacties

Populaire posts van deze blog

Als mensen er niet meer zijn

  Vandaag besloot ik na lange afwezigheid, eens in Linkedin te duiken. De aanleiding was dat ik contact wilde houden met ex-studenten en afstudeerders. Natuurlijk wilde ik eerst kijken wie er al met mij verbonden was via dit platform. Een dubbele uitnodiging lijkt wel erg wanhopig. De lijst van contacten verscheen en op de derde plaats stond de naam van een kennis die ruim een maand geleden overleden was. Haar, voor mij, plotselinge overlijden had mij behoorlijk geraakt en toen ik opeens haar naam zag, sloeg ook nog het bewustzijn van de eindigheid toe. Zij staat gewoon nog op Linkedin, en het leek mij verstandig om dan haar als contact maar te ‘verwijderen’. Toen ik dat probeerde te doen, werd mij eerst medegedeeld dat ik het contact ging verwijderen, maar dat de persoon zelf daarvan niet op de hoogte werd gesteld. Daarmee sloeg al helemaal het mysterie van het leven toe. Een dode verwittigen dat zij uit een contactenlijst wordt verwijderd zal in de ogen van het heelal een futiliteit

Funky Nassau

Een Blog over een cadeautje aan jezelf. Dansen! Sinds 6 jaar dans ik twee keer per week bij Bruce Dance Factory in Eindhoven. En dat is goed voor de conditie, de ontspanning, de energie en levenslust. maar vooral: dat gevoel!!   Het gevoel dat je krijgt als je regelmatig danst bij Bruce Dance Factory (BDF) laat zich misschien wel het beste beschrijven als   ´ Funky Nassau ’. Open deze link terwijl je verder leest.  https://www.youtube.com/watch?v=XOann4GOpm8   Vandaag had ik een gesprek met de oprichter en eigenaar van BDF, Bruce Yanez, na de maandagochtend dance work out. De aanleiding was een uitdagende choreografie,  waar zowel Bruce als wij helemaal in op gingen, daar spraken we na de les verder over. ‘Welke inspiratie zagen wij vanochtend Bruce?’ ‘Voor de les dacht ik even heel sterk aan mijn moeder’ vertelde Bruce, ‘en als vanzelf had ik de choreografie voor de les gebaseerd op haar’. ’Hoe zit dat dan Bruce was je moeder danslerares?’ Ha, ha,
  Als de schuurdeuren op zondag open gaan…   Op het platteland wonen betekent ruimte, rust en regelmaat. Alles gaat zijn gang, de boer ploegt, de dominee dartelt rond op huisbezoek en de notaris noteert wat dagelijkse beslommeringen zodat de mensen zich geen zorgen hoeven te maken. Maar als de zes dagen van werken, eten en slapen gedaan zijn dan gebeurt er iets van andere orde. Op de zevende dag vindt er een gedaanteverwisseling plaats. De mensen trekken een ander kostuum aan, lopen naar hun schuren, garages en andere bouwsels en gooien de boel open. Achter die deuren staan paarden of paardenkrachten te wachten op hun bevrijding om zo de eigenaren te bevrijden. In het openzwaaien van die deuren voltrekt zich een grote opluchting, een zucht naar vrijheid een verlangen naar snelheid, herrie en onvoorspelbaarheid.   Een verborgen rijkdom brult en hinnikt en de eigenaren vertonen een brede lach,   zij kiezen een pad waar ze de rest van de week voor werken en naar verlangen. O