Doorgaan naar hoofdcontent

Schuldgevoel




Oh oh wat kan dat toch aan ons knagen. Schuldgevoel, het besluipt je van achteren en slaat toe van voren! Gezichtsverlies in je eigen ogen. Het overkomt mij nog wel eens. En ik weet zeker dat hoe braver je bent des te vaker schuldgevoel je bespringt. Enkele dagen geleden werd bij ons een televisie gids ‘de Mikro gids’ bezorgd die bestemd was voor mensen aan de andere kant van de laan. En dan denk ik hoe moeilijk kan het zijn tegenwoordig? Die paar poststukken kan je dan toch wel op nummer 198 bezorgen in plaats van op nummer 298?

Nu gebeurt het wel vaker dat de postbode zich vergist, en ik breng dan altijd, echt waar, heel braaf het poststuk alsnog naar het correcte adres. Ik bel dan aan, want dan krijg je lekker veel positieve energie. ‘wat bent u eerlijk’ of: ‘wat fijn, we dachten al..’ en bij deze mensen op nummer 198 bezorg ik al helemaal graag, want oud en dankbaar.  Maar nee, deze keer vertikte ik het. Dus die ‘Mikro gids’ gaapte mij twee dagen aan en ik staarde terug en liet deze kans op een glansrijke carrière als postbode aan mij voorbij gaan.

En dat was dom. Want de derde dag stond ik bij de kassa in de supermarkt en  terwijl ik de boodschappen op de band aan het laden was zag ik in mijn ooghoeken haar naderbij schuiven. De oude dame van nummer 198! Met, u raadt het al, in haar mandje als enige aankoop, de ‘Mikro gids’.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

  Als de schuurdeuren op zondag open gaan…   Op het platteland wonen betekent ruimte, rust en regelmaat. Alles gaat zijn gang, de boer ploegt, de dominee dartelt rond op huisbezoek en de notaris noteert wat dagelijkse beslommeringen zodat de mensen zich geen zorgen hoeven te maken. Maar als de zes dagen van werken, eten en slapen gedaan zijn dan gebeurt er iets van andere orde. Op de zevende dag vindt er een gedaanteverwisseling plaats. De mensen trekken een ander kostuum aan, lopen naar hun schuren, garages en andere bouwsels en gooien de boel open. Achter die deuren staan paarden of paardenkrachten te wachten op hun bevrijding om zo de eigenaren te bevrijden. In het openzwaaien van die deuren voltrekt zich een grote opluchting, een zucht naar vrijheid een verlangen naar snelheid, herrie en onvoorspelbaarheid.   Een verborgen rijkdom brult en hinnikt en de eigenaren vertonen een brede lach,   zij kiezen een pad waar ze de rest van de week voor werken en naar verlangen. O
Een reactie posten
Meer lezen

Funky Nassau

Een Blog over een cadeautje aan jezelf. Dansen! Sinds 6 jaar dans ik twee keer per week bij Bruce Dance Factory in Eindhoven. En dat is goed voor de conditie, de ontspanning, de energie en levenslust. maar vooral: dat gevoel!!   Het gevoel dat je krijgt als je regelmatig danst bij Bruce Dance Factory (BDF) laat zich misschien wel het beste beschrijven als   ´ Funky Nassau ’. Open deze link terwijl je verder leest.  https://www.youtube.com/watch?v=XOann4GOpm8   Vandaag had ik een gesprek met de oprichter en eigenaar van BDF, Bruce Yanez, na de maandagochtend dance work out. De aanleiding was een uitdagende choreografie,  waar zowel Bruce als wij helemaal in op gingen, daar spraken we na de les verder over. ‘Welke inspiratie zagen wij vanochtend Bruce?’ ‘Voor de les dacht ik even heel sterk aan mijn moeder’ vertelde Bruce, ‘en als vanzelf had ik de choreografie voor de les gebaseerd op haar’. ’Hoe zit dat dan Bruce was je moeder danslerares?’ Ha, ha,
Een reactie posten
Meer lezen

Als mensen er niet meer zijn

  Vandaag besloot ik na lange afwezigheid, eens in Linkedin te duiken. De aanleiding was dat ik contact wilde houden met ex-studenten en afstudeerders. Natuurlijk wilde ik eerst kijken wie er al met mij verbonden was via dit platform. Een dubbele uitnodiging lijkt wel erg wanhopig. De lijst van contacten verscheen en op de derde plaats stond de naam van een kennis die ruim een maand geleden overleden was. Haar, voor mij, plotselinge overlijden had mij behoorlijk geraakt en toen ik opeens haar naam zag, sloeg ook nog het bewustzijn van de eindigheid toe. Zij staat gewoon nog op Linkedin, en het leek mij verstandig om dan haar als contact maar te ‘verwijderen’. Toen ik dat probeerde te doen, werd mij eerst medegedeeld dat ik het contact ging verwijderen, maar dat de persoon zelf daarvan niet op de hoogte werd gesteld. Daarmee sloeg al helemaal het mysterie van het leven toe. Een dode verwittigen dat zij uit een contactenlijst wordt verwijderd zal in de ogen van het heelal een futiliteit
Een reactie posten
Meer lezen