In deze donkere dagen voor en na kerstmis raken we langzaam het begrip van tijd kwijt. Nogal logisch. Immers de tijdklok wordt door de zon aangestuurd, en die is er even wat minder in deze december maand. Is het dan toeval dat juist in deze dagen de mensen zelf het licht ter hand nemen? Dat ze zich realiseren dat ondanks alle mechaniek in financiele werelden er een ander mechaniek is dat op de achtergrond altijd blijft draaien. Het mechaniek van het welgenoegen.
De vraag en antwoord van mensen die er toe doen, waar ze ook zijn of wat ze ook doen, Ja in deze dagen worden we weer om onszelf terug geworpen. En misschien lijkt dat niet een genoegen want, och wat kunnen we er een zooitje van maken. En toch, als alles om ons heen even lijkt weg te vallen, en als er dan even geen krant verschijnt en als de Actualiteiten rubrieken even ophouden met brallen. Ja dan, dan gaan we weer aan de gang. De mierenhoop is losgeslagen. We rijden, toch wel in file, over de Veluwe naar familieleden die we een jaar niet hebben gezien.
We gaan op weg naar de ster van Bethlehem. We rijden achter elkaar aan naar het licht. En als we dan aankomen geven we elkaar een zoen, we kijken om ons heen en zien dat er een weer een jaar voorbij is. En dan, ja dan blikken we terug en vooral willen we vooruit. Kerstmis. Het feest van verzoening. Het feest van het licht zo u wilt. Een nieuw leven is geboren om ons voor te gaan. En dat volgen wij een, twee dagen in ieder geval. We zetten ons beste beentje voor. Want we zijn allemaal behept met het verleden, de DNA, de cultuur die zijn sporen heeft achtergelaten. En we weten niet wat er gebeurt maar we doen het.
Eens per jaar koppelen we ons los, van onze broodheer, van alles wat ons in ons dagelijks ritme houdt. Terug in de moederschoot en we worden allemaal weer even het babietje Jesus. Bloot, in een stal en koud. Het is Kerstmis. Ga er maar aanstaan. Wat een uitdaging. Dus ook ondergetekende ging met goede moed het Kerstfeest in. Hier en daar, zo wat gezongen, gedronken en gecontempleerd is het Kerstfeest ineens ook weer over. Ai, en als op een maandagochtend, na een goed weekend sta je goed bedoelend klaar om tot actie over te gaan. Vrede op aarde.
Rinngg de telefoon, een goede vriend nodigt mij uit voor een diner. Maandag 29 december, Kerst voorbij. Ouderjaarsavond in de voorbereiding. Ja, graag wij komen (niet zonder te realiseren dat de goede man wel kan koken). Het Kerstfeest opnieuw. Boom staat er nog, kerstkransjes in de schaal, rode accenten nog volop aanwezig. Een complete Christmas after party was ons deel. Nadat we algemeenheden hadden uitgewisseld diende zich het onderwerp dat in zeker alle Nederlandse huishoudens besproken werd zich weldra aan. De krediet crisis. En iedere keer dat ik aanwezig ben bij de bespreking van dit geval, verschijnt deze in een ander gedaante. Ga maar na, hypotheek verstrekking ging te ver, er was geen goede controle, er zaten mensen die niet wisten wat ze deden, de globale wereld gooit roet in het eten en ga zo maar door.
Maar wat mij dan opvalt is dat nadat dit alles de revue is gepasseerd, mensen achteroverleunen en het, ja echt, stelselmatig gaan hebben over de goede dingen van het leven. Zonder uitzondering, gaan we het altijd daarna hebben over dat wat ons tot mensen maakt. De liefde voor elkaar, ons vak, de kinderen, en daarna integraal door naar de politiek en dan zijn we weer gewoon in de sferen van het dagelijkse leven. Het is geen Kerst meer, maar de man tegenover mij noemt mij een Tekstheks. En serveert mij een verrukkelijke Ossobucco. Daarmee zegt hij dat hij mij als mens ziet. Wat ik doe. Waar ik behoefte aan heb. En laat het verzoenen zo aan mij over. Want dat is de Kerstgedachte die over Kerstmis rijkt. De verantwoordelijkheid ligt bij mij, bij ons allemaal. Het kind is geboren. Wat doen we ermee?
De vraag en antwoord van mensen die er toe doen, waar ze ook zijn of wat ze ook doen, Ja in deze dagen worden we weer om onszelf terug geworpen. En misschien lijkt dat niet een genoegen want, och wat kunnen we er een zooitje van maken. En toch, als alles om ons heen even lijkt weg te vallen, en als er dan even geen krant verschijnt en als de Actualiteiten rubrieken even ophouden met brallen. Ja dan, dan gaan we weer aan de gang. De mierenhoop is losgeslagen. We rijden, toch wel in file, over de Veluwe naar familieleden die we een jaar niet hebben gezien.
We gaan op weg naar de ster van Bethlehem. We rijden achter elkaar aan naar het licht. En als we dan aankomen geven we elkaar een zoen, we kijken om ons heen en zien dat er een weer een jaar voorbij is. En dan, ja dan blikken we terug en vooral willen we vooruit. Kerstmis. Het feest van verzoening. Het feest van het licht zo u wilt. Een nieuw leven is geboren om ons voor te gaan. En dat volgen wij een, twee dagen in ieder geval. We zetten ons beste beentje voor. Want we zijn allemaal behept met het verleden, de DNA, de cultuur die zijn sporen heeft achtergelaten. En we weten niet wat er gebeurt maar we doen het.
Eens per jaar koppelen we ons los, van onze broodheer, van alles wat ons in ons dagelijks ritme houdt. Terug in de moederschoot en we worden allemaal weer even het babietje Jesus. Bloot, in een stal en koud. Het is Kerstmis. Ga er maar aanstaan. Wat een uitdaging. Dus ook ondergetekende ging met goede moed het Kerstfeest in. Hier en daar, zo wat gezongen, gedronken en gecontempleerd is het Kerstfeest ineens ook weer over. Ai, en als op een maandagochtend, na een goed weekend sta je goed bedoelend klaar om tot actie over te gaan. Vrede op aarde.
Rinngg de telefoon, een goede vriend nodigt mij uit voor een diner. Maandag 29 december, Kerst voorbij. Ouderjaarsavond in de voorbereiding. Ja, graag wij komen (niet zonder te realiseren dat de goede man wel kan koken). Het Kerstfeest opnieuw. Boom staat er nog, kerstkransjes in de schaal, rode accenten nog volop aanwezig. Een complete Christmas after party was ons deel. Nadat we algemeenheden hadden uitgewisseld diende zich het onderwerp dat in zeker alle Nederlandse huishoudens besproken werd zich weldra aan. De krediet crisis. En iedere keer dat ik aanwezig ben bij de bespreking van dit geval, verschijnt deze in een ander gedaante. Ga maar na, hypotheek verstrekking ging te ver, er was geen goede controle, er zaten mensen die niet wisten wat ze deden, de globale wereld gooit roet in het eten en ga zo maar door.
Maar wat mij dan opvalt is dat nadat dit alles de revue is gepasseerd, mensen achteroverleunen en het, ja echt, stelselmatig gaan hebben over de goede dingen van het leven. Zonder uitzondering, gaan we het altijd daarna hebben over dat wat ons tot mensen maakt. De liefde voor elkaar, ons vak, de kinderen, en daarna integraal door naar de politiek en dan zijn we weer gewoon in de sferen van het dagelijkse leven. Het is geen Kerst meer, maar de man tegenover mij noemt mij een Tekstheks. En serveert mij een verrukkelijke Ossobucco. Daarmee zegt hij dat hij mij als mens ziet. Wat ik doe. Waar ik behoefte aan heb. En laat het verzoenen zo aan mij over. Want dat is de Kerstgedachte die over Kerstmis rijkt. De verantwoordelijkheid ligt bij mij, bij ons allemaal. Het kind is geboren. Wat doen we ermee?
Reacties