Vandaag is het opruim dag, ik zal niet de enige in Nederland zijn. De Donkere Dagen voor Kerstmis noodt een ieder tot reflectie. En hoe kan je dat beter doen dan gewoon alle mappen door je handen laten gaan en keuzes maken. Afscheid nemen van afgeronde projecten, en vooral, leuke dingen tegenkomen die ZEKER mee gaan naar het nieuwe jaar. Ik kwam een model tegen dat ik in 2005 had bedacht. Omdat de klant dat model niet snapte heb ik het in een hoek gesmeten.
Ik dacht dat ik geen brug had weten te slaan tussen de behoefte van de klant en mijn geboden diensten. Nou was dat wel een beetje zo. Ik had het natuurlijk simpel en standaard moeten houden. Dan had ik niet gedaan. Ik was aan het innoveren geslagen. En ja, dan komen er dingen uit die niet iedereen meteen snapt, en eerlijk gezegd ik vaak ook niet. Althans, ik snap het achteraf pas als de Creatie op papier staat. Of om met Kierkengaard te spreken; "Het leven wordt voorwaarts geleefd doch achterwaarts begrepen". Nou dat kan ik beamen! Goed, de centrale vraag van de klant was of ik de Congressen kon vernieuwen. En daar had ik dus een model met uitwerking voor bedacht, dat nu ik het weer eens terug zie, inderdaad nieuw is.
Nu zie ik dat, maar toen de klant mij destijds mededeelde niet verder te willen gaan met het project, dacht ik dat ik verloren had. Dat ik gefaald had, dat ik kortom een Commerciele NUL was! Ik heb er welgeteld (inclusief het najagen van de betalingen) 5 maanden over gedaan om weer op orde te komen. JA, u snapt het mijn ego was gekrenkt! Het herstel ging langs de wegen der geleidelijkheid, hier een kleine opdracht, daar een iets grotere en vooral veel reizen, nieuwe mensen ontmoeten en vooral: veel nieuwe dingen ontwikkelen voor klanten die wel echt willen vernieuwen en vooral, begrijpen hoe creativiteit werkt (en hoe ik werk mmm...) . Dus nu ik aan het opruimen ben en reflecteer kom ik er heel Kierkengaardiaans achter dat ik een enorm bedrijfsrisico loop. Nee, niet in de zin van inkoop, personeel, belastingen. Maar in de zin van mijzelf. Ik ben het bedrijfsriscico. Als ik heb geleerd om met afstand te creeeren hoef ik niet 5 maanden wonden te likken als het eens een keer minder succesvol is. Interessant.
Ik dacht dat ik geen brug had weten te slaan tussen de behoefte van de klant en mijn geboden diensten. Nou was dat wel een beetje zo. Ik had het natuurlijk simpel en standaard moeten houden. Dan had ik niet gedaan. Ik was aan het innoveren geslagen. En ja, dan komen er dingen uit die niet iedereen meteen snapt, en eerlijk gezegd ik vaak ook niet. Althans, ik snap het achteraf pas als de Creatie op papier staat. Of om met Kierkengaard te spreken; "Het leven wordt voorwaarts geleefd doch achterwaarts begrepen". Nou dat kan ik beamen! Goed, de centrale vraag van de klant was of ik de Congressen kon vernieuwen. En daar had ik dus een model met uitwerking voor bedacht, dat nu ik het weer eens terug zie, inderdaad nieuw is.
Nu zie ik dat, maar toen de klant mij destijds mededeelde niet verder te willen gaan met het project, dacht ik dat ik verloren had. Dat ik gefaald had, dat ik kortom een Commerciele NUL was! Ik heb er welgeteld (inclusief het najagen van de betalingen) 5 maanden over gedaan om weer op orde te komen. JA, u snapt het mijn ego was gekrenkt! Het herstel ging langs de wegen der geleidelijkheid, hier een kleine opdracht, daar een iets grotere en vooral veel reizen, nieuwe mensen ontmoeten en vooral: veel nieuwe dingen ontwikkelen voor klanten die wel echt willen vernieuwen en vooral, begrijpen hoe creativiteit werkt (en hoe ik werk mmm...) . Dus nu ik aan het opruimen ben en reflecteer kom ik er heel Kierkengaardiaans achter dat ik een enorm bedrijfsrisico loop. Nee, niet in de zin van inkoop, personeel, belastingen. Maar in de zin van mijzelf. Ik ben het bedrijfsriscico. Als ik heb geleerd om met afstand te creeeren hoef ik niet 5 maanden wonden te likken als het eens een keer minder succesvol is. Interessant.
Reacties