Doorgaan naar hoofdcontent

kerstreflectie

Vandaag is het opruim dag, ik zal niet de enige in Nederland zijn. De Donkere Dagen voor Kerstmis noodt een ieder tot reflectie. En hoe kan je dat beter doen dan gewoon alle mappen door je handen laten gaan en keuzes maken. Afscheid nemen van afgeronde projecten, en vooral, leuke dingen tegenkomen die ZEKER mee gaan naar het nieuwe jaar. Ik kwam een model tegen dat ik in 2005 had bedacht. Omdat de klant dat model niet snapte heb ik het in een hoek gesmeten.

Ik dacht dat ik geen brug had weten te slaan tussen de behoefte van de klant en mijn geboden diensten. Nou was dat wel een beetje zo. Ik had het natuurlijk simpel en standaard moeten houden. Dan had ik niet gedaan. Ik was aan het innoveren geslagen. En ja, dan komen er dingen uit die niet iedereen meteen snapt, en eerlijk gezegd ik vaak ook niet. Althans, ik snap het achteraf pas als de Creatie op papier staat. Of om met Kierkengaard te spreken; "Het leven wordt voorwaarts geleefd doch achterwaarts begrepen". Nou dat kan ik beamen! Goed, de centrale vraag van de klant was of ik de Congressen kon vernieuwen. En daar had ik dus een model met uitwerking voor bedacht, dat nu ik het weer eens terug zie, inderdaad nieuw is.

Nu zie ik dat, maar toen de klant mij destijds mededeelde niet verder te willen gaan met het project, dacht ik dat ik verloren had. Dat ik gefaald had, dat ik kortom een Commerciele NUL was! Ik heb er welgeteld (inclusief het najagen van de betalingen) 5 maanden over gedaan om weer op orde te komen. JA, u snapt het mijn ego was gekrenkt! Het herstel ging langs de wegen der geleidelijkheid, hier een kleine opdracht, daar een iets grotere en vooral veel reizen, nieuwe mensen ontmoeten en vooral: veel nieuwe dingen ontwikkelen voor klanten die wel echt willen vernieuwen en vooral, begrijpen hoe creativiteit werkt (en hoe ik werk mmm...) . Dus nu ik aan het opruimen ben en reflecteer kom ik er heel Kierkengaardiaans achter dat ik een enorm bedrijfsrisico loop. Nee, niet in de zin van inkoop, personeel, belastingen. Maar in de zin van mijzelf. Ik ben het bedrijfsriscico. Als ik heb geleerd om met afstand te creeeren hoef ik niet 5 maanden wonden te likken als het eens een keer minder succesvol is. Interessant.

Reacties

Populaire posts van deze blog

  Als de schuurdeuren op zondag open gaan…   Op het platteland wonen betekent ruimte, rust en regelmaat. Alles gaat zijn gang, de boer ploegt, de dominee dartelt rond op huisbezoek en de notaris noteert wat dagelijkse beslommeringen zodat de mensen zich geen zorgen hoeven te maken. Maar als de zes dagen van werken, eten en slapen gedaan zijn dan gebeurt er iets van andere orde. Op de zevende dag vindt er een gedaanteverwisseling plaats. De mensen trekken een ander kostuum aan, lopen naar hun schuren, garages en andere bouwsels en gooien de boel open. Achter die deuren staan paarden of paardenkrachten te wachten op hun bevrijding om zo de eigenaren te bevrijden. In het openzwaaien van die deuren voltrekt zich een grote opluchting, een zucht naar vrijheid een verlangen naar snelheid, herrie en onvoorspelbaarheid.   Een verborgen rijkdom brult en hinnikt en de eigenaren vertonen een brede lach,   zij kiezen een pad waar ze de rest van de week voor werken en naar verlangen. O

Funky Nassau

Een Blog over een cadeautje aan jezelf. Dansen! Sinds 6 jaar dans ik twee keer per week bij Bruce Dance Factory in Eindhoven. En dat is goed voor de conditie, de ontspanning, de energie en levenslust. maar vooral: dat gevoel!!   Het gevoel dat je krijgt als je regelmatig danst bij Bruce Dance Factory (BDF) laat zich misschien wel het beste beschrijven als   ´ Funky Nassau ’. Open deze link terwijl je verder leest.  https://www.youtube.com/watch?v=XOann4GOpm8   Vandaag had ik een gesprek met de oprichter en eigenaar van BDF, Bruce Yanez, na de maandagochtend dance work out. De aanleiding was een uitdagende choreografie,  waar zowel Bruce als wij helemaal in op gingen, daar spraken we na de les verder over. ‘Welke inspiratie zagen wij vanochtend Bruce?’ ‘Voor de les dacht ik even heel sterk aan mijn moeder’ vertelde Bruce, ‘en als vanzelf had ik de choreografie voor de les gebaseerd op haar’. ’Hoe zit dat dan Bruce was je moeder danslerares?’ Ha, ha,

Moederdag en nacht

's Avonds laat, net voor het slapen gaan wil ik nog even contact hebben met mijn moeder. Daarom loop ik dan even naar buiten. Dan kijk ik naar de sterrenhemel. Ik kijk omhoog en vraag: ’zie je me?’ en ik geloof dan dat ze daar aan de bar zit met mijn vader. In de sfeer van de vijftiger jaren, met een cocktail in de hand. Ze is gelukkig. Onbezorgd. Het is een andere dimensie die ik kan aanraken als ik naar de sterrenhemel kijk. Terwijl ik hier gewoon op aarde mijn leven leid, ben ik verbonden met iets daarbuiten. De tijdloze verbondenheid met mijn moeder vertaalt zich in de sterren aan de hemel. Dat zal misschien wel de bedoeling zijn van de sterren. Want immers als je ze ziet zijn ze al lang gestorven. Op dat moment, als ik naar buiten loop stel ik mij in contact met de oneindigheid en bestaat er geen tijd meer. Van moeder op dochter en daarna. Want een moeder geeft de tijd aan haar dochter, en de dochter geeft weer de tijd aan haar dochter. Het is een eindeloze verbintenis