Ik heb mijn Pininfarina laten waxen

Het lijkt een handeling van lager allooi, maar pas op. Een Pininfarina mag je niet frustreren. Het is in feite een Ferrari in disquise, een wolf in schaapskleren dus. Wij zijn al 5 jaar de trotse bezitter van een door Pininfarina ontworpen en let op: in Italie geproduceerde Peugeot 406 Coupé. Dus met recht een wolf in schaapskleren. Je denkt: “ och wat schattig een Frans autootje””. Maar watch it, dit leuke Franse autootje weet van wanten sterker nog dit autootje daagt je uit. En dat is precies de clue. Je wordt aangesproken op je essentialia.

Datgene waarvan je niet wist dat je het in je had. En welkom bij de Ferrari familie. Daar gaat het om Grenzen verkennen, verleggen, de euforie bereiken van het ONBEKENDE. Zelfs in deze tijden, ja we hebben het er weer over, weet Ferrari zich staande houden. Waarom? Het gaat namelijk niet over geld. Het gaat over guts! Over de lange termijn. Vooruit in de ware zin des woords. Heerlijk, en wat ontlenen wij daar inspiratie uit. Hoezo? Dat kan helemaal niet, we moeten elektrische auto’s rijden of in ieder geval Hybride.

Ja dat klopt doen we wel in het dagelijkse saaie bestaan. We dragen allemaal een badpak. Maar we willen natuurlijk een Bikini! Vandaar dat ik af en toe de Pininfarina laat waxen. Voor de Esthetica. De Italianen, die begrijpen dat ondanks al het wereldleed, we wel door moeten, dat we snelheid moeten ontwikkelen om wel ergens te komen. Geen doel zonder handelen. Zoiets. Dus als ik scheur langs God’s wegen weet ik dat ik dat doe voor een hoger doel. Namelijk, ik moet wel vooruit en om dat te kunnen moet er wel een grote worst voor mijn gril hangen.

Zo enorm dat mijn Pinifarina hem wil opeten. Consumeren. En veel meer. Mijn Pininfarina wil namelijk het leven in volle teugen genieten. Weet je wel hoe kort het is? Dus op mijn missie langs Heerens’ wegen valt mij de tekst in van Chris Rea; “Everyone got its moment written on its Soul “. Ja, en dat weet mijn Pininfarina, er staat iets geschreven en dat moet wel even gerealiseerd worden. Deze tekst komt trouwens uit de film “La Passione” die Chris Rea heeft geschreven toen hij een ernstige darmziekte had. Zijn bijna-Requiem eigenlijk. En waar droeg hij het aan op? Aan Ferrari. Mmm need I say more.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Als de schuurdeuren op zondag open gaan… Op het platteland wonen betekent ruimte, rust en regelmaat. Alles gaat zijn gang, de boer ploegt, de dominee dartelt rond op huisbezoek en de notaris noteert wat dagelijkse beslommeringen zodat de mensen zich geen zorgen hoeven te maken. Maar als de zes dagen van werken, eten en slapen gedaan zijn dan gebeurt er iets van andere orde. Op de zevende dag vindt er een gedaanteverwisseling plaats. De mensen trekken een ander kostuum aan, lopen naar hun schuren, garages en andere bouwsels en gooien de boel open. Achter die deuren staan paarden of paardenkrachten te wachten op hun bevrijding om zo de eigenaren te bevrijden. In het openzwaaien van die deuren voltrekt zich een grote opluchting, een zucht naar vrijheid een verlangen naar snelheid, herrie en onvoorspelbaarheid. Een verborgen rijkdom brult en hinnikt en de eigenaren vertonen een brede lach, zij kiezen een pad waar ze de rest van de week voor werken en naar verlangen. O

Meer lezen

Funky Nassau

Een Blog over een cadeautje aan jezelf. Dansen! Sinds 6 jaar dans ik twee keer per week bij Bruce Dance Factory in Eindhoven. En dat is goed voor de conditie, de ontspanning, de energie en levenslust. maar vooral: dat gevoel!! Het gevoel dat je krijgt als je regelmatig danst bij Bruce Dance Factory (BDF) laat zich misschien wel het beste beschrijven als ´ Funky Nassau ’. Open deze link terwijl je verder leest. https://www.youtube.com/watch?v=XOann4GOpm8 Vandaag had ik een gesprek met de oprichter en eigenaar van BDF, Bruce Yanez, na de maandagochtend dance work out. De aanleiding was een uitdagende choreografie, waar zowel Bruce als wij helemaal in op gingen, daar spraken we na de les verder over. ‘Welke inspiratie zagen wij vanochtend Bruce?’ ‘Voor de les dacht ik even heel sterk aan mijn moeder’ vertelde Bruce, ‘en als vanzelf had ik de choreografie voor de les gebaseerd op haar’. ’Hoe zit dat dan Bruce was je moeder danslerares?’ Ha, ha,

Meer lezen

Moederdag en nacht

's Avonds laat, net voor het slapen gaan wil ik nog even contact hebben met mijn moeder. Daarom loop ik dan even naar buiten. Dan kijk ik naar de sterrenhemel. Ik kijk omhoog en vraag: ’zie je me?’ en ik geloof dan dat ze daar aan de bar zit met mijn vader. In de sfeer van de vijftiger jaren, met een cocktail in de hand. Ze is gelukkig. Onbezorgd. Het is een andere dimensie die ik kan aanraken als ik naar de sterrenhemel kijk. Terwijl ik hier gewoon op aarde mijn leven leid, ben ik verbonden met iets daarbuiten. De tijdloze verbondenheid met mijn moeder vertaalt zich in de sterren aan de hemel. Dat zal misschien wel de bedoeling zijn van de sterren. Want immers als je ze ziet zijn ze al lang gestorven. Op dat moment, als ik naar buiten loop stel ik mij in contact met de oneindigheid en bestaat er geen tijd meer. Van moeder op dochter en daarna. Want een moeder geeft de tijd aan haar dochter, en de dochter geeft weer de tijd aan haar dochter. Het is een eindeloze verbintenis

Meer lezen

Anneke Beelaerts

Zoeken in deze blog