Doorgaan naar hoofdcontent
Count your blessings!

Bent u ook nog een beetje uitgeteld van het afgelopen jaar? Het jaar waarin getallen centraal stonden, en waarin we als een grutter aan het tellen sloegen.

Het tellen van de faillissementen, het tellen van de extra winterdagen, het tellen van de ‘on- rendabelen’ (een respectloze term bedacht door Marcel van Dam). En nu zijn we allemaal de tel wel een beetje kwijt geraakt.
En we telden natauurlijk de bonussen die toch gewoon aan het eind van het jaar uitgekeerd werden aan mensen die daar helemaal niets goed voor hadden gedaan. Bonus is Latijn voor goed. Bonus in het tegenovergestelde van het Latijnse malus dat slecht betekent. De directeur van de NS lijkt de enige in Nederland te zijn die zijn klassiekers nog kent want hij gaf zijn bonus over 2009 terug. En we weten allemaal waarom, er werd niet goed gepresteerd, er werd slecht gepresteerd. Tijden de strenge winter in de laatste 4 weken van 2009 konden we eenvoudig niet meer met de trein.

We werden geadviseerd de auto te gebruiken mochten we ergens willen aankomen. “conducteur, de trein zal zo wel komen, hè? de rails liggen er al” Deze Pro rails uitspraak deed geen opgeld meer in de donkere dagen voor Kerst. Geen bonus dus voor degene die verantwoordelijk was voor de puinhopen, het slechte onderhoud, het gewoon laten bevriezen van de wissels. Hij joeg ons allemaal de auto in.

En wat was dat heeeerlijk, op pad gaan wanneer je wilt, geen koude perrons, geen rookpaal waar je om een plekje moest vechten. Nee gewoon lekker warm, breeduit onder het genot van een sigaret (of een snickers of gevulde koek zo u wilt) en het nieuwste luisterboek relaxed aanschuiven op een wonderwel zeer schone snelweg.
De laatste maand van 2009 stond dus niet in het teken van de natuur. Maar, geen zorgen dat is nu in de maand januari gelukkig ingehaald. Of nee, het hele jaar 2010 zullen we op onze tellen passen qua natuur.

Want zo u misschien al weet staat het begin van dit jaar in het teken van de huis, tuin en keuken vogel! In een oproep via de radio worden we allemaal verzocht het aantal vogels in onze tuin te tellen en dit te melden op een speciale website tuinvogeltelling.nl.

Daar heb ik even over na moeten denken.
Ja, ik snap dat we allemaal nog bewuster moeten zijn van de natuur. Dat we daar goed voor moeten zorgen. En waar begint dat? Juist gewoon dichtbij.

Na nog langer te hebben nagedacht begon ik wild te fantaseren over als we met z’n allen in de straat gevolg gaan geven aan deze oproep om de huis, tuin en keuken vogels te tellen.

Dat ziet er als volgt uit: “dat is 1 mees, 1 merel, ja en een Vlaamse Gaai, oh nee toch niet die zit al bij de buren. Dus ik meld 2 vogels in mijn tuin, of toch 3, immers ik heb hem wel gezien hoor!”
En bij de buren, ja daar waren ze ook al wild aan het tellen geslagen:
”1 roodborstje, twee duiven en 1 Vlaamse Gaai, of wacht nee, die is nu bij de buren, maar ja ik heb hem wel gezien dus ik ga hem wel aangeven hoor!”
De buren daarnaast sloegen ook al aan het tellen, 2 koolmeesjes en 1 duif en een, mmm wat is dat voor een rare vogel, even vogelen op internet, oh dat is een Vlaamse Gaai! Bijzonder, oh hij vliegt weg, oh maar ik heb hem wel gezien hoor dus ik meld hem wel aan “. En zo telt onze straat de vogeltjes. Meldt het op de website. En dan? A) de gegevens zijn niet goed. B) ze zijn eigenlijk slecht. Een bonus zit er voor onze straat niet meer in.
Behoren wij nu tot de on-rendabelen? Of wacht, wat doen ze bij de Familie Jansen? Kijk eens, wat doen ze???
Ze geven de vogels voer van excellente kwaliteit, echt, dat begint al ’s ochtends als de vogels het hongerigst zijn. En ja. De hele familie Jansen is driftig aan het tellen, 7 koolmeesjes, 3 roodborstjes, 7 duiven. 3 Vlaamse Gaaien (?). En ieder dag komen er meer bij, gelokt door het voer, en door de opwinding die er in de tuin bij de familie Jansen heerst. De laptop standaard bij de hand om deze fantastische resultaten meteen door te kunnen geven. Ja, bij de familie Jansen hebben ze het goed begrepen. Count your blessings!

Reacties

Populaire posts van deze blog

  Als de schuurdeuren op zondag open gaan…   Op het platteland wonen betekent ruimte, rust en regelmaat. Alles gaat zijn gang, de boer ploegt, de dominee dartelt rond op huisbezoek en de notaris noteert wat dagelijkse beslommeringen zodat de mensen zich geen zorgen hoeven te maken. Maar als de zes dagen van werken, eten en slapen gedaan zijn dan gebeurt er iets van andere orde. Op de zevende dag vindt er een gedaanteverwisseling plaats. De mensen trekken een ander kostuum aan, lopen naar hun schuren, garages en andere bouwsels en gooien de boel open. Achter die deuren staan paarden of paardenkrachten te wachten op hun bevrijding om zo de eigenaren te bevrijden. In het openzwaaien van die deuren voltrekt zich een grote opluchting, een zucht naar vrijheid een verlangen naar snelheid, herrie en onvoorspelbaarheid.   Een verborgen rijkdom brult en hinnikt en de eigenaren vertonen een brede lach,   zij kiezen een pad waar ze de rest van de week voor werken en naar verlangen. O

Funky Nassau

Een Blog over een cadeautje aan jezelf. Dansen! Sinds 6 jaar dans ik twee keer per week bij Bruce Dance Factory in Eindhoven. En dat is goed voor de conditie, de ontspanning, de energie en levenslust. maar vooral: dat gevoel!!   Het gevoel dat je krijgt als je regelmatig danst bij Bruce Dance Factory (BDF) laat zich misschien wel het beste beschrijven als   ´ Funky Nassau ’. Open deze link terwijl je verder leest.  https://www.youtube.com/watch?v=XOann4GOpm8   Vandaag had ik een gesprek met de oprichter en eigenaar van BDF, Bruce Yanez, na de maandagochtend dance work out. De aanleiding was een uitdagende choreografie,  waar zowel Bruce als wij helemaal in op gingen, daar spraken we na de les verder over. ‘Welke inspiratie zagen wij vanochtend Bruce?’ ‘Voor de les dacht ik even heel sterk aan mijn moeder’ vertelde Bruce, ‘en als vanzelf had ik de choreografie voor de les gebaseerd op haar’. ’Hoe zit dat dan Bruce was je moeder danslerares?’ Ha, ha,

Moederdag en nacht

's Avonds laat, net voor het slapen gaan wil ik nog even contact hebben met mijn moeder. Daarom loop ik dan even naar buiten. Dan kijk ik naar de sterrenhemel. Ik kijk omhoog en vraag: ’zie je me?’ en ik geloof dan dat ze daar aan de bar zit met mijn vader. In de sfeer van de vijftiger jaren, met een cocktail in de hand. Ze is gelukkig. Onbezorgd. Het is een andere dimensie die ik kan aanraken als ik naar de sterrenhemel kijk. Terwijl ik hier gewoon op aarde mijn leven leid, ben ik verbonden met iets daarbuiten. De tijdloze verbondenheid met mijn moeder vertaalt zich in de sterren aan de hemel. Dat zal misschien wel de bedoeling zijn van de sterren. Want immers als je ze ziet zijn ze al lang gestorven. Op dat moment, als ik naar buiten loop stel ik mij in contact met de oneindigheid en bestaat er geen tijd meer. Van moeder op dochter en daarna. Want een moeder geeft de tijd aan haar dochter, en de dochter geeft weer de tijd aan haar dochter. Het is een eindeloze verbintenis