Doorgaan naar hoofdcontent

Headturning

De Engelsen zeggen het in een woord:  Headturning. Ja, laat uw film maar even afdraaien, we kennen het allemaal. “he?was ze het nou of niet”, met de snelheid van een uil controleren we even of het nou Els was of niet.

Of je bent zelf niet de headturner, maar het onderwerp van iemand anders. Vanochtend nog, in mijn Prima Peugeot Pinninfarina Ballerina, die inmiddels is getuned door de firma met de toepasselijke naam “De Snelle Leeuw”. Een echte headturner is-ie geworden. Grommend rijd ie nu over keien en asfalt. En er wordt wat afgedraaid zeg. Het diepe donkere geluid spreekt tot de verbeelding, van mij als berijder, maar ook van een willekeurige berijder van een fiets. Leuk! In een flits, draait de fietser zich om, je ziet de oren gespitst en dan, ja dan ontwaart hij mijn stoere bak. En dan vol ongeloof dat het niet de Ferrari is die hij verwachtte, het hoofd weer in fietsrichting. Deze taferelen maak ik toch wel elke dag mee. Ik hoop maar dat ik niet hele volksstammen fietsers in desolate staat breng, dat ze denken”enig!” en niet:”puh wat een teleurstelling”.

Een andere headturning Experience had ik in de Albert Heijn. Een zeer serieuze zaak. Stel je voor: de groenteafdeling, bbr, fris hier. Nazomerend kopen mensen hier nog wat vakantieherinneringen in de vorm van veel Mediterrane attributen. En dan: wauw, kijk ze bukt. Twee bolle kadetten gestoken in een afgeknipte (!) joggingbroek. Ze vallen er zowat uit, wat is hier gebeurd? Dus ik ben de headturner en kijk nog eens goed.

Een op zich aantrekkelijke jonge dame, nog lekker bruin getint van haar zomervakantie, strekt haar armen uit naar de Aubergines en voila, ja hoor! mijn headturning werd beloond met haar bips.

Op dat moment heb je natuurlijke enorme spijt van je reflex! Plaatsvervangende schaamte maakt zich dan meester van mij. Nog een headturning moment van geheel ander allooi.
Even de Peugeot voltanken, afrekenen, en voordat ik weer in de auto kan stappen, stapt iemand naast mij ook in de auto, althans, een been al in de auto, hij draait zich plots om naar mij, en zegt : “mevrouw wat ziet u er blij uit! U straalt helemaal!”
“Ik ben ook blij!” riep ik hem toe en dacht tegelijkertijd, “ja vooral na een headturning moment als deze”.

Reacties

Populaire posts van deze blog

  Als de schuurdeuren op zondag open gaan…   Op het platteland wonen betekent ruimte, rust en regelmaat. Alles gaat zijn gang, de boer ploegt, de dominee dartelt rond op huisbezoek en de notaris noteert wat dagelijkse beslommeringen zodat de mensen zich geen zorgen hoeven te maken. Maar als de zes dagen van werken, eten en slapen gedaan zijn dan gebeurt er iets van andere orde. Op de zevende dag vindt er een gedaanteverwisseling plaats. De mensen trekken een ander kostuum aan, lopen naar hun schuren, garages en andere bouwsels en gooien de boel open. Achter die deuren staan paarden of paardenkrachten te wachten op hun bevrijding om zo de eigenaren te bevrijden. In het openzwaaien van die deuren voltrekt zich een grote opluchting, een zucht naar vrijheid een verlangen naar snelheid, herrie en onvoorspelbaarheid.   Een verborgen rijkdom brult en hinnikt en de eigenaren vertonen een brede lach,   zij kiezen een pad waar ze de rest van de week voor werken en naar verlangen. O

Funky Nassau

Een Blog over een cadeautje aan jezelf. Dansen! Sinds 6 jaar dans ik twee keer per week bij Bruce Dance Factory in Eindhoven. En dat is goed voor de conditie, de ontspanning, de energie en levenslust. maar vooral: dat gevoel!!   Het gevoel dat je krijgt als je regelmatig danst bij Bruce Dance Factory (BDF) laat zich misschien wel het beste beschrijven als   ´ Funky Nassau ’. Open deze link terwijl je verder leest.  https://www.youtube.com/watch?v=XOann4GOpm8   Vandaag had ik een gesprek met de oprichter en eigenaar van BDF, Bruce Yanez, na de maandagochtend dance work out. De aanleiding was een uitdagende choreografie,  waar zowel Bruce als wij helemaal in op gingen, daar spraken we na de les verder over. ‘Welke inspiratie zagen wij vanochtend Bruce?’ ‘Voor de les dacht ik even heel sterk aan mijn moeder’ vertelde Bruce, ‘en als vanzelf had ik de choreografie voor de les gebaseerd op haar’. ’Hoe zit dat dan Bruce was je moeder danslerares?’ Ha, ha,

Moederdag en nacht

's Avonds laat, net voor het slapen gaan wil ik nog even contact hebben met mijn moeder. Daarom loop ik dan even naar buiten. Dan kijk ik naar de sterrenhemel. Ik kijk omhoog en vraag: ’zie je me?’ en ik geloof dan dat ze daar aan de bar zit met mijn vader. In de sfeer van de vijftiger jaren, met een cocktail in de hand. Ze is gelukkig. Onbezorgd. Het is een andere dimensie die ik kan aanraken als ik naar de sterrenhemel kijk. Terwijl ik hier gewoon op aarde mijn leven leid, ben ik verbonden met iets daarbuiten. De tijdloze verbondenheid met mijn moeder vertaalt zich in de sterren aan de hemel. Dat zal misschien wel de bedoeling zijn van de sterren. Want immers als je ze ziet zijn ze al lang gestorven. Op dat moment, als ik naar buiten loop stel ik mij in contact met de oneindigheid en bestaat er geen tijd meer. Van moeder op dochter en daarna. Want een moeder geeft de tijd aan haar dochter, en de dochter geeft weer de tijd aan haar dochter. Het is een eindeloze verbintenis