Heel langzaam, onopvallend is er een nieuw fenomeen in onze taal geslopen. Eerst nog van de Amerikanen die van overdrijven houden en dus ‘Bye Bye’ roepen bij het afscheid. Naast de Kip ‘Piri Piri’ en de aloude Indonesische ‘Gado Gado’ zijn we nu toch echt los gegaan.
Dus dat zijn dialogen als volgt:
‘hoi, hoi hoe gaat ie?’
‘kiele, kiele maar je hoort mij niet klagen’
Of:
‘zeg ik moet nu gaan Doe doei!’
‘Ja is goed joh, Dag dag!’
Vanwaar deze absolute overbodigheid? Denk er maar eens even over na, kom ik morgen bij u terug.
Zo daar ben ik weer.
De verklaring van deze verdubbeling ligt, denk ik, in de grote behoefte van ons allemaal om waarde te creëren. Of het nu twee stenen tegen elkaar ketsen is met de bedoeling vuur te creëren of een hand op iemands schouder leggen met de bedoeling macht te creëren.
Onze niet aflatende scheppingsdrang vindt altijd een weg. En het overbruggen van tijd ligt hier dan weer aan ten grondslag. We willen ons graag nuttig maken tijdens ons aardse bestaan. Bij de één beperkt dit zich tot de voortplanting en vindt het dan wel best, de ander ziet daar juist van af en voorziet in behoeften van andere aard.
Als we maar aanwezig zijn, ook als we er niet meer zijn.
Om dit alvast te oefenen dubbelen we er nu alvast lustig op los. Dus galmt de tweede ‘hoi’, de eerste ‘hoi’ nog na en zo galmt de laatste ‘hoi’ nog na ook al zijn we al weer weggefietst.
En er zijn bosjes mensen die een stap verder gaan en op elektronische wijze hun footprint overal achterlaten. En al heb je ze 20 jaar niet gezien, via Linked.com wordt de klok alsnog gelijkgezet. De sporen die je, misschien moedwillig, had uitgewist worden vrolijk genegeerd met de uitnodiging om lid te worden van hun netwerk.
Ik vraag u : ‘waarom’?
Een overpeinzing waard, want als er in die 20 jaar geen contact is geweest, en ook niet bewust is gezocht, en je dus ook niet gelijk qua ontwikkeling bent opgetrokken waarom dan opeens nu wel? Wel, ik heb daar een bevredigend antwoord op gevonden.
Het heeft te maken met de levensfase waarin al deze mensen zich bevinden. Linkedin.com had wellicht wel MidLife.com kunnen heten. Het verleden herleven om de toekomst in te kunnen gaan, zoiets. En het is wel spannend, want wie heeft er de meeste rimpels na al die tijd? En zo dubbelen we onze jeugd ook nog eens. Want immers vroeger konden we zo samen lachen, flirten, dansen en stappen? Dan kunnen we vast nog dunnetjes overdoen. Nog een keer jong. Nog eens keer mal. Dubbele pret. Multi Vocaal. Ach, ach.
Reacties