Doorgaan naar hoofdcontent

Multivocaal



Heel langzaam, onopvallend is er een nieuw fenomeen in onze taal geslopen. Eerst nog van de Amerikanen die van overdrijven houden en dus ‘Bye Bye’ roepen bij het afscheid. Naast de Kip ‘Piri Piri’ en de aloude Indonesische ‘Gado Gado’ zijn we nu toch echt los gegaan.
Dus dat zijn dialogen als volgt:
‘hoi, hoi hoe gaat ie?’
‘kiele, kiele maar je hoort mij niet klagen’
Of:
‘zeg ik moet nu gaan Doe doei!’
‘Ja is goed joh, Dag dag!’
Vanwaar deze absolute overbodigheid? Denk er maar eens even over na, kom ik morgen bij u terug.

Zo daar ben ik weer.

De verklaring van deze verdubbeling ligt, denk ik, in de grote behoefte van ons allemaal om waarde te creëren. Of het nu twee stenen tegen elkaar ketsen is met de bedoeling vuur te creëren of een hand op iemands schouder leggen met de bedoeling macht te creëren.

Onze niet aflatende scheppingsdrang vindt altijd een weg. En het overbruggen van tijd ligt hier dan weer aan ten grondslag. We willen ons graag nuttig maken tijdens ons aardse bestaan. Bij de één beperkt dit zich tot de voortplanting en vindt het dan wel best, de ander ziet daar juist van af en voorziet in behoeften van andere aard.

Als we maar aanwezig zijn, ook als we er niet meer zijn.
Om dit alvast te oefenen dubbelen we er nu alvast lustig op los. Dus galmt de tweede ‘hoi’, de eerste ‘hoi’ nog na en zo galmt de laatste ‘hoi’ nog na ook al zijn we al weer weggefietst.
En er zijn bosjes mensen die een stap verder gaan en op elektronische wijze hun footprint overal achterlaten. En al heb je ze 20 jaar niet gezien, via Linked.com wordt de klok alsnog gelijkgezet. De sporen die je, misschien moedwillig, had uitgewist worden vrolijk genegeerd met de uitnodiging om lid te worden van hun netwerk.

Ik vraag u : ‘waarom’?
Een overpeinzing waard, want als er in die 20 jaar geen contact is geweest, en ook niet bewust is gezocht, en je dus ook niet gelijk qua ontwikkeling bent opgetrokken waarom dan opeens nu wel? Wel, ik heb daar een bevredigend antwoord op gevonden.

Het heeft te maken met de levensfase waarin al deze mensen zich bevinden. Linkedin.com had wellicht wel MidLife.com kunnen heten. Het verleden herleven om de toekomst in te kunnen gaan, zoiets. En het is wel spannend, want wie heeft er de meeste rimpels na al die tijd? En zo dubbelen we onze jeugd ook nog eens. Want immers vroeger konden we zo samen lachen, flirten, dansen en stappen? Dan kunnen we vast nog dunnetjes overdoen. Nog een keer jong. Nog eens keer mal. Dubbele pret. Multi Vocaal. Ach, ach.
Labels:

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

  Als de schuurdeuren op zondag open gaan…   Op het platteland wonen betekent ruimte, rust en regelmaat. Alles gaat zijn gang, de boer ploegt, de dominee dartelt rond op huisbezoek en de notaris noteert wat dagelijkse beslommeringen zodat de mensen zich geen zorgen hoeven te maken. Maar als de zes dagen van werken, eten en slapen gedaan zijn dan gebeurt er iets van andere orde. Op de zevende dag vindt er een gedaanteverwisseling plaats. De mensen trekken een ander kostuum aan, lopen naar hun schuren, garages en andere bouwsels en gooien de boel open. Achter die deuren staan paarden of paardenkrachten te wachten op hun bevrijding om zo de eigenaren te bevrijden. In het openzwaaien van die deuren voltrekt zich een grote opluchting, een zucht naar vrijheid een verlangen naar snelheid, herrie en onvoorspelbaarheid.   Een verborgen rijkdom brult en hinnikt en de eigenaren vertonen een brede lach,   zij kiezen een pad waar ze de rest van de week voor werken en naar verlangen. O
Een reactie posten
Meer lezen

Funky Nassau

Een Blog over een cadeautje aan jezelf. Dansen! Sinds 6 jaar dans ik twee keer per week bij Bruce Dance Factory in Eindhoven. En dat is goed voor de conditie, de ontspanning, de energie en levenslust. maar vooral: dat gevoel!!   Het gevoel dat je krijgt als je regelmatig danst bij Bruce Dance Factory (BDF) laat zich misschien wel het beste beschrijven als   ´ Funky Nassau ’. Open deze link terwijl je verder leest.  https://www.youtube.com/watch?v=XOann4GOpm8   Vandaag had ik een gesprek met de oprichter en eigenaar van BDF, Bruce Yanez, na de maandagochtend dance work out. De aanleiding was een uitdagende choreografie,  waar zowel Bruce als wij helemaal in op gingen, daar spraken we na de les verder over. ‘Welke inspiratie zagen wij vanochtend Bruce?’ ‘Voor de les dacht ik even heel sterk aan mijn moeder’ vertelde Bruce, ‘en als vanzelf had ik de choreografie voor de les gebaseerd op haar’. ’Hoe zit dat dan Bruce was je moeder danslerares?’ Ha, ha,
Een reactie posten
Meer lezen

Moederdag en nacht

's Avonds laat, net voor het slapen gaan wil ik nog even contact hebben met mijn moeder. Daarom loop ik dan even naar buiten. Dan kijk ik naar de sterrenhemel. Ik kijk omhoog en vraag: ’zie je me?’ en ik geloof dan dat ze daar aan de bar zit met mijn vader. In de sfeer van de vijftiger jaren, met een cocktail in de hand. Ze is gelukkig. Onbezorgd. Het is een andere dimensie die ik kan aanraken als ik naar de sterrenhemel kijk. Terwijl ik hier gewoon op aarde mijn leven leid, ben ik verbonden met iets daarbuiten. De tijdloze verbondenheid met mijn moeder vertaalt zich in de sterren aan de hemel. Dat zal misschien wel de bedoeling zijn van de sterren. Want immers als je ze ziet zijn ze al lang gestorven. Op dat moment, als ik naar buiten loop stel ik mij in contact met de oneindigheid en bestaat er geen tijd meer. Van moeder op dochter en daarna. Want een moeder geeft de tijd aan haar dochter, en de dochter geeft weer de tijd aan haar dochter. Het is een eindeloze verbintenis
Een reactie posten
Meer lezen