Residance

Hij stak zijn hoofd boven de wasmachine uit en riep: ’Daar valt niets meer aan te doen!’ en ik zag hem glimlachen, want op zijn witte bus stond niet alleen ‘wasmachine reparateur’ maar ook ‘witgoedleverancier’. Hij kwam langzaam uit zijn gebukte houding en keek mij vragend aan. Er werd iets van mij verwacht, waarschijnlijk een beslissing die leidde tot het plaatsen van een nieuwe wasmachine. ‘Hoe bedoelt u?’ kirde ik, ‘niets meer aan te doen?’

Zijn stem baste op vermanende toon: ‘Nou met het toepassen van vloeibare wasmiddelen heeft u zelf deze wasmachine aan zijn einde geholpen.’
Beelden doemden op in mijn hoofd van een mega uitgave van veertienhonderd euro aan een nieuwe wasmachine en zei:

’Oh, ik ben zo tegen die consumptiemaatschappij, dat moet u als wasmachine reparateur, toch met mij eens zijn? Valt er nu echt niets aan te doen? Hij is pas zeven!’

Ik keek daarbij alsof ik het had over een kleuter die midden in de Oedipus fase verkeerde. Hij nam een andere houding aan en boorde een nieuw niveau in de onze conversatie aan:

 ‘Ik zal het uiteenzetten, kijk’ hij hield een groen onderdeel voor mijn neus ‘de printplaat is gecorrodeerd door langzaam insijpelend vocht. Hierdoor zijn de verbindingen geïnterrumpeerd en dat verklaart waarom hij soms wel iets doet en dan, waarschijnlijk vaker, het niet doet.’

Ik wierp een geïnteresseerde blik op de man, de printplaat en de gapende wond in de van zijn deksel ontdane wasmachine.

‘Och, kijk nou, SMD’s ‘riep ik verrukt uit bij de aanblik van de verschillende integrated circuits die op de printplaats gesoldeerd waren ‘die heb ik een tijd niet meer gezien!’

Zijn houding veranderde weer. Nu enthousiast uitroepend: ‘Ja, het is een pracht geval. Kijk hoe hij zijn Ohms heeft opgelijnd!’ Ik keek vol bewondering naar de oplijning en toen gebeurde het. Hij koos voor zijn liefde voor techniek en zei:

 ‘Nou wat ik wel kan doen, ja, u zegt het maar hoor, maar ik heb een vriend en die is heel handig met elektronica, en ik kan hem vanavond natuurlijk eens even hier naar laten kijken.’

‘Dus hij maakt nog wel een kans?’ vroeg ik hoopvol. Hij stak een hand in zijn broekzak: ‘Ja kijk, het zit zo, wacht even ik krijg een telefoontje.’ Zijn rinkelende telefoon onderbrak onze sessie.

Ik maakte van de gelegenheid gebruik om even koffie voor hem en mij te zetten want ik had het vermoeden dat ik dicht bij een reddingsoperatie was. Met twee kopjes koffie kwam ik weer in de operatiekamer terug en hoorde de reparateur zeggen:

’U bent in de buurt van ons huis? Oh, maar dan bel ik even mijn vrouw om te vragen waar zij momenteel resideert zodat zij u eventueel kan ontvangen om u de gelegenheid te bieden de elektriciteitsmeter te vervangen.’

Hij nam de koffie in ontvangst en vroeg mij heel even geduld te hebben want hij moest even iets arrangeren met zijn vrouw zo legde hij uit. Dus hij belde:

 ‘Ja, met mij, zeg waar resideer jij momenteel?’

…
’ Oh goed, rijd jij dan even naar huis want er komt dan iemand om de elektriciteitsmeter te vervangen.’
 …
’Wat bedoel je, hoe heet die knakker?’
….

’Ja, ik ben nou net hier bezig en dat duurt nog wel even’

…
’Als je het niet doet dan hebben wij geen gekalibreerde meter en dan kan ik niet meer instaan voor correcte elektriciteitsrekeningen’
…
’Wat zeg je?’
…
’Ja, ik zal koken vanavond.’ Hij sloot het gesprek af en richtte zich weer op mij. Hij had het licht gezien want hij zei: ‘Ik heb zojuist een lumineus idee gekregen, dat overkomt mij wel eens vaker, kan ik in alle bescheidenheid toevoegen, het zit namelijk zo…’

Hij begon enthousiast uit te leggen wat zijn plan was: ‘en dus zal ik eigenhandig als mijn vriend de elektronica heeft nagekeken, dan zal ik eigenhandig de boel dicht sealen.’ Ik hoorde het trommelgeroffel, net als hij, en samen genoten wij van de koffie en het eureka moment. Hij pakte zijn extreem goed georganiseerde gereedschapskist weer in, nam de printplaat onder de arm en liep met lichte tred richting voordeur en nam afscheid met de woorden:

‘Dan ben ik hier morgenmiddag rond drie uur weer met, naar ik vermoed, een briljante oplossing voor uw probleem.’ Ik dankte hem hartelijk, in het volste vertrouwen dat de reddingsoperatie zou slagen. Nog lang genoot ik na van het conversatie talent van deze techneut en vooral mijmerde ik over wat ik allemaal kon doen met die veertienhonderd euro die hij en ik zojuist hadden uitgespaard.