Doorgaan naar hoofdcontent

Allerlei Mensen en hun dingen: De dansleraar en verwachtingen




Harde opzwepende House muziek schalt door de luidsprekers van de dansschool. Een spiegel over de hele breedte van de zaal reflecteert een groep van 14 tieners. Ze spiegelen de streetdance bewegingen van de dansleraar . Hij geeft de passen steeds aan door gebaren en roept daarbij instructies: ‘and two, three and march’. Het spel tussen leraar en leerlingen is een fenomeen op zich, los van de bewegingen de muziek of de danspassen. De les begint rustig en er is onverdeelde aandacht.

Wanneer het tempo van de muziek hoger wordt en de bewegingen ingewikkelder, ontstaat er iets nieuws bij de leraar en de leerlingen. Er lijkt wel een geleide schaal boven alle hoofden te zweven waarop zich de capaciteiten en ambities van de leraar en de leerlingen af tekenen. Intense concentratie afgewisseld met een blik op de parkeerplaats. Een gelukte sprong leidt tot glimlachen en contact tussen een paar tieners. De leraar die de aandacht terugpakt met een nieuw figuur. Een paar vertragen hun eigen tempo, een enkeling veegt de zweetdruppels van het voorhoofd. De leraar kijkt in de spiegel en ziet de geleide schaal boven alle hoofden ook ontstaan. Zijn focus verlegt zich van de hele groep naar een leerling die opeens stopt met dansen.

Dansleraar: ‘Kan je nou echt niet hoger met dat been?’

Leerling: ‘Nee, echt niet, pff ik ben moe’

Dansleraar: ‘Probeer het nog één keer’

Leerling: ‘Waarom? Het lukt me toch niet’

Dansleraar: ‘Dat valt me van je tegen’

De anderen dansen door maar de eenheid die in het begin zo zichtbaar was is verdwenen.

En dit, beste mensen, heb ik vandaag gadegeslagen. Want waar gaat dit in mijn ogen over? Los van een groep mensen die lekker ontspannen komen sporten in de vorm van streetdance, brengen ze allemaal iets essentieels mee. Verwachtingen. De leraar heeft zijn verwachtingen, over ambitie, inzet en groei. De leerlingen ieder voor zich hebben verwachtingen. Van de les natuurlijk, maar vooral van zichzelf. Hoe breng je 14 leerlingen en een ambitieuze leraar bij elkaar in deze ballenbak van verwachtingen? Na de les sprak ik met hem:

Hij is een boom van een kerel, gespierd, lenig. Enthousiast ook, gepassioneerd en toch zo rustig en zelfverzekerd. Hij leidt met veel succes deze moderne dansschool waar jongeren lessen in streetdance volgen. Ik raakte in gesprek met hem over een ergernis van hem. Hij kan maar niet begrijpen waarom er mensen lessen bij hem volgen en een laag ambitieniveau hebben.
De dansleraar: ‘Ik wil dat ze zich volledig inzetten, ik wil ze inspireren tot het beste, dat wil ik voor me zelf ook’.

Ik: ‘Aha! Interessant. Dus omdat jij een hoog ambitieniveau hebt verwacht je dat ook van je leerlingen? En wat willen je leerlingen?’

De Dansleraar: ‘Ja, daar zeg je iets, van sommigen weet ik dat ze alles uit zichzelf halen, maar dat zijn vaak ook degene die in het hoger onderwijs zitten. Degene die snel het bijltje erbij neergooien zitten in het lager onderwijs. Er wordt gewoon niet zoveel van hun verwacht en dus verwachten ze ook weinig van zichzelf, terwijl ik gewoon zie, gewoon weet dat ze meer kunnen!’

Ik: ‘Prachtig, je bent een bevlogen leraar. En wat gebeurt er als je die verwachting zou loslaten?’

De Dansleraar: ‘Ik vind het niet eerlijk dat jongelui opgroeien met lage verwachtingen in hun omgeving. En dat ze er dan naar gaan leven. Geen kansen voor zichzelf creëren en in mijn dansschool wil ik ze daar mee helpen, om meer uit zichzelf te halen!’

‘En, willen ze dat zelf ook?’

‘…..’


Nu komen we op het gebied van de vrije wil. Daarover de volgende keer.




Reacties

Populaire posts van deze blog

Als mensen er niet meer zijn

  Vandaag besloot ik na lange afwezigheid, eens in Linkedin te duiken. De aanleiding was dat ik contact wilde houden met ex-studenten en afstudeerders. Natuurlijk wilde ik eerst kijken wie er al met mij verbonden was via dit platform. Een dubbele uitnodiging lijkt wel erg wanhopig. De lijst van contacten verscheen en op de derde plaats stond de naam van een kennis die ruim een maand geleden overleden was. Haar, voor mij, plotselinge overlijden had mij behoorlijk geraakt en toen ik opeens haar naam zag, sloeg ook nog het bewustzijn van de eindigheid toe. Zij staat gewoon nog op Linkedin, en het leek mij verstandig om dan haar als contact maar te ‘verwijderen’. Toen ik dat probeerde te doen, werd mij eerst medegedeeld dat ik het contact ging verwijderen, maar dat de persoon zelf daarvan niet op de hoogte werd gesteld. Daarmee sloeg al helemaal het mysterie van het leven toe. Een dode verwittigen dat zij uit een contactenlijst wordt verwijderd zal in de ogen van het heelal een futilit...

Funky Nassau

Een Blog over een cadeautje aan jezelf. Dansen! Sinds 6 jaar dans ik twee keer per week bij Bruce Dance Factory in Eindhoven. En dat is goed voor de conditie, de ontspanning, de energie en levenslust. maar vooral: dat gevoel!!   Het gevoel dat je krijgt als je regelmatig danst bij Bruce Dance Factory (BDF) laat zich misschien wel het beste beschrijven als   ´ Funky Nassau ’. Open deze link terwijl je verder leest.  https://www.youtube.com/watch?v=XOann4GOpm8   Vandaag had ik een gesprek met de oprichter en eigenaar van BDF, Bruce Yanez, na de maandagochtend dance work out. De aanleiding was een uitdagende choreografie,  waar zowel Bruce als wij helemaal in op gingen, daar spraken we na de les verder over. ‘Welke inspiratie zagen wij vanochtend Bruce?’ ‘Voor de les dacht ik even heel sterk aan mijn moeder’ vertelde Bruce, ‘en als vanzelf had ik de choreografie voor de les gebaseerd op haar’. ’Hoe zit dat dan Bruce was je moeder ...
  Als de schuurdeuren op zondag open gaan…   Op het platteland wonen betekent ruimte, rust en regelmaat. Alles gaat zijn gang, de boer ploegt, de dominee dartelt rond op huisbezoek en de notaris noteert wat dagelijkse beslommeringen zodat de mensen zich geen zorgen hoeven te maken. Maar als de zes dagen van werken, eten en slapen gedaan zijn dan gebeurt er iets van andere orde. Op de zevende dag vindt er een gedaanteverwisseling plaats. De mensen trekken een ander kostuum aan, lopen naar hun schuren, garages en andere bouwsels en gooien de boel open. Achter die deuren staan paarden of paardenkrachten te wachten op hun bevrijding om zo de eigenaren te bevrijden. In het openzwaaien van die deuren voltrekt zich een grote opluchting, een zucht naar vrijheid een verlangen naar snelheid, herrie en onvoorspelbaarheid.   Een verborgen rijkdom brult en hinnikt en de eigenaren vertonen een brede lach,   zij kiezen een pad waar ze de rest van de week voor werken en ...