Harde opzwepende House muziek schalt door de luidsprekers
van de dansschool. Een spiegel over de hele breedte van de zaal reflecteert een
groep van 14 tieners. Ze spiegelen de streetdance bewegingen van de dansleraar .
Hij geeft de passen steeds aan door gebaren en roept daarbij instructies: ‘and
two, three and march’. Het spel tussen leraar en leerlingen is een fenomeen op
zich, los van de bewegingen de muziek of de danspassen. De les begint rustig en
er is onverdeelde aandacht.
Wanneer het tempo van de muziek hoger wordt en de bewegingen
ingewikkelder, ontstaat er iets nieuws bij de leraar en de leerlingen. Er lijkt
wel een geleide schaal boven alle hoofden te zweven waarop zich de capaciteiten
en ambities van de leraar en de leerlingen af tekenen. Intense concentratie
afgewisseld met een blik op de parkeerplaats. Een gelukte sprong leidt tot glimlachen
en contact tussen een paar tieners. De leraar die de aandacht terugpakt met een
nieuw figuur. Een paar vertragen hun eigen tempo, een enkeling veegt de
zweetdruppels van het voorhoofd. De leraar kijkt in de spiegel en ziet de
geleide schaal boven alle hoofden ook ontstaan. Zijn focus verlegt zich van de
hele groep naar een leerling die opeens stopt met dansen.
Dansleraar: ‘Kan je nou echt niet hoger met dat been?’
Leerling: ‘Nee, echt niet, pff ik ben moe’
Dansleraar: ‘Probeer het nog één keer’
Leerling: ‘Waarom? Het lukt me toch niet’
Dansleraar: ‘Dat valt me van je tegen’
De anderen dansen door maar de eenheid die in het begin zo
zichtbaar was is verdwenen.
En dit, beste mensen, heb ik vandaag gadegeslagen. Want waar
gaat dit in mijn ogen over? Los van een groep mensen die lekker ontspannen
komen sporten in de vorm van streetdance, brengen ze allemaal iets essentieels mee.
Verwachtingen. De leraar heeft zijn verwachtingen, over ambitie, inzet en groei.
De leerlingen ieder voor zich hebben verwachtingen. Van de les natuurlijk, maar
vooral van zichzelf. Hoe breng je 14 leerlingen en een ambitieuze leraar bij
elkaar in deze ballenbak van verwachtingen? Na de les sprak ik met hem:
Hij is een boom van een kerel, gespierd, lenig. Enthousiast
ook, gepassioneerd en toch zo rustig en zelfverzekerd. Hij leidt met veel
succes deze moderne dansschool waar jongeren lessen in streetdance volgen. Ik
raakte in gesprek met hem over een ergernis van hem. Hij kan maar niet
begrijpen waarom er mensen lessen bij hem volgen en een laag ambitieniveau
hebben.
De dansleraar: ‘Ik wil dat ze zich volledig inzetten, ik wil ze inspireren tot het
beste, dat wil ik voor me zelf ook’.
Ik: ‘Aha! Interessant. Dus omdat jij een hoog ambitieniveau hebt
verwacht je dat ook van je leerlingen? En wat willen je leerlingen?’
De Dansleraar: ‘Ja, daar zeg je iets, van sommigen weet ik dat ze alles uit
zichzelf halen, maar dat zijn vaak ook degene die in het hoger onderwijs
zitten. Degene die snel het bijltje erbij neergooien zitten in het lager
onderwijs. Er wordt gewoon niet zoveel van hun verwacht en dus verwachten ze
ook weinig van zichzelf, terwijl ik gewoon zie, gewoon weet dat ze meer kunnen!’
Ik: ‘Prachtig, je bent een bevlogen leraar. En wat gebeurt er
als je die verwachting zou loslaten?’
De Dansleraar: ‘Ik vind het niet eerlijk dat jongelui opgroeien met lage
verwachtingen in hun omgeving. En dat ze er dan naar gaan leven. Geen kansen
voor zichzelf creëren en in mijn dansschool wil ik ze daar mee helpen, om meer
uit zichzelf te halen!’
‘En, willen ze dat zelf ook?’
‘…..’
Nu komen we op het gebied van de vrije wil. Daarover de
volgende keer.
Reacties