De pauzebel onderbrak zijn gedachten die ver weg waren
gevlogen tijdens het concert. Hij stond op en liep de foyer van de
stadsschouwburg in. Een kopje koffie bracht hem weer met twee benen op de
grond. Hij dacht aan de prachtige klanken van de zanger waar zijn moeder ook zo
van hield. De aankondiging van het optreden van de zanger in’ Le Fantôme de
l'Opéra’ had hem meteen
aangesproken en hij moest werkelijk waar naar dat concert toe. Hij had de
laatste tijd wel eens vaker van die aparte momenten. Meestal onderdrukte hij
dat gevoel omdat hij er bang voor was. Als boekhouder en belastingadviseur kon
hij zich echt niet veroorloven om al te malle uitstapjes te maken. Stel je
voor! En toch.
Het was begonnen toen zijn moeder vier jaar geleden op haar sterfbed
lag en daar heel ontspannen, ja geestig bijna, mee om ging. Hij wist nog hoe ze
zong en hem en zijn broers betrok bij haar proces. Het leek net of zij de
jongens over haar schouders liet meekijken naar een wereld waar hij nog nooit
mee in aanraking was geweest. Hij rilde even en nam zijn laatste slokje koffie.
Ach Willem, zo mijmerde hij, je lieve moeder zou zo genoten hebben van het
concert!
De pauzebel kondigde het einde van de onderbreking aan.
Terwijl hij de kop en schotel op de tafel zette, werd zijn blik getrokken door
een dame die aan de andere kant van de foyer stond. Hij wreef zich in de ogen,
dat zag hij vast niet goed. Hij keek nog eens. Treffende gelijkenis, dezelfde
jukbeenderen, die grote neus, en die elegante verschijning. Twee druppels water
zijn moeder. De tweede pauzebel ging en hij liep naar de zaal terug, het aparte
moment verdringend.
Terwijl hij ging zitten keek hij even om zich heen, toch
nieuwsgierig of hij het wel goed gezien had. En daar, drie rijen achter hem zat
ze. Het concert begon en hij kon er niet meer inkomen, hij voelde haar ogen in
zijn rug priemen. Hij keek weer eens om. Ja hoor, daar was ze nog steeds. Naast
haar zat een vrouw van middelbare leeftijd die een geërgerde blik zijn richting
op stuurde.
Nou Willem, kom op, kijk voor je! Sprak hij zichzelf
vermanend toe.
Hij concentreerde zich op de klanken van Le Fantôme de
l'Opéra en de dramatische interpretatie van de zanger. Toen het masker van de ‘geest van de opera’
afviel, en het stuk tot een apotheose kwam en de hoofdrolspeelster de geest een
kus op het voorhoofd drukte, voelde hij dat hij opstond, zijn armen in de lucht
gooide en luid ‘Bravo’ riep. Voor, naast en achter hem begonnen mensen te
sissen: ‘pssttt, doe normaal man. ‘ en ‘ga zitten, we zien niets meer, ‘ben je
gek geworden het mooiste moment verpesten?’
Willem deerde het niets meer. Hij was één met het verhaal
van het spook van de opera. Hij begreep ineens het verhaal van de geest die na
zijn dood terugkwam om de hoofdrolspeelster waar hij verliefd op was, nog een
maal te bezoeken. Willem ging op in deze daad van liefde. En hij keek om. Hij
heeft nog vaak gewenst dat hij dat nou net niet had gedaan, want daar stond ook
zij. Ze strekte haar armen uit en riep: ‘Willem!’
Reacties