Anneke Beelaerts

In deze donkere dagen voor en na kerstmis raken we langzaam het begrip van tijd kwijt. Nogal logisch. Immers de tijdklok wordt door de zon aangestuurd, en die is er even wat minder in deze december maand. Is het dan toeval dat juist in deze dagen de mensen zelf het licht ter hand nemen? Dat ze zich realiseren dat ondanks alle mechaniek in financiele werelden er een ander mechaniek is dat op de achtergrond altijd blijft draaien. Het mechaniek van het welgenoegen. De vraag en antwoord van mensen die er toe doen, waar ze ook zijn of wat ze ook doen, Ja in deze dagen worden we weer om onszelf terug geworpen. En misschien lijkt dat niet een genoegen want, och wat kunnen we er een zooitje van maken. En toch, als alles om ons heen even lijkt weg te vallen, en als er dan even geen krant verschijnt en als de Actualiteiten rubrieken even ophouden met brallen. Ja dan, dan gaan we weer aan de gang. De mierenhoop is losgeslagen. We rijden, toch wel in file, over de Veluwe naar familieleden die we...

Vandaag is het opruim dag, ik zal niet de enige in Nederland zijn. De Donkere Dagen voor Kerstmis noodt een ieder tot reflectie. En hoe kan je dat beter doen dan gewoon alle mappen door je handen laten gaan en keuzes maken. Afscheid nemen van afgeronde projecten, en vooral, leuke dingen tegenkomen die ZEKER mee gaan naar het nieuwe jaar. Ik kwam een model tegen dat ik in 2005 had bedacht. Omdat de klant dat model niet snapte heb ik het in een hoek gesmeten. Ik dacht dat ik geen brug had weten te slaan tussen de behoefte van de klant en mijn geboden diensten. Nou was dat wel een beetje zo. Ik had het natuurlijk simpel en standaard moeten houden. Dan had ik niet gedaan. Ik was aan het innoveren geslagen. En ja, dan komen er dingen uit die niet iedereen meteen snapt, en eerlijk gezegd ik vaak ook niet. Althans, ik snap het achteraf pas als de Creatie op papier staat. Of om met Kierkengaard te spreken; "Het leven wordt voorwaarts geleefd doch achterwaarts begrepen". Nou dat kan...

Het is Papa dag. Hoe weet ik dat? ik was vanochtend vroeg naar de Fitness en daar is ook een zwembad. En in de zwembad was het een drukte van jewelste. Want het was Baby spartel ochtend! Nu heeft de Fitness ruimte een groot raam dat uitkijkt over het zwembad dus terwijl ik op de crosstrainer kilometers draaide, kon ik ook het zwembad in de gaten houden. Ik zag ongeveer even veel vaders als moeders, en de vaders betraden de zwembad ruimte allemaal met een handige luiertas. Het verschil met de moeders, viel mij op, was dat de moeders zich verkleed hadden in de daartoe bestemde kleedkamers en dat de Papa's zich ontdeden van hun kleding al staande aan de rand van het zwembad, ze hadden de baby op een stretcher gelegd. Waar ken ik dat van? Een soort flashback maakte zich van mij meester. Ja, het beeld van een spoor van sokken, onderbroek, ribbroek, overhemd, das, drong zich aan mij op. Dat kwam mij bekend voor. Dus de Papa's hadden hun zwembroek al onder hun kleding aan, op zich...

In de Trouw van vanochtend las ik bovenstaande grappige kop. Het heeft de halve dag door mijn hoofd gezoemd. Toevallig heb ik namelijk een moeder die al wat op leeftijd is. 79 Jaar en geheel verdiend! Ze heeft wat slijtage verschijnselen en dient derhalve begeleid te worden. En daarmee bedoel ik op alle fronten. Het is zo dat mijn moeder woont in een Zorgcentrum. Dat houdt in dat ze een eigen appartement heeft en van 08.30 uur tot 20.30 uur in een gezellige huiskamer is alwaar de momenten van de dag gemarkeerd worden door ontbijt, lunch en avondeten. De leiding is in handen van twee gediplomeerde Bejaardenverzorgsters en een stagiaire. Althans als er sprake is van volledige bezetting, en u voelt hem al... Dat is niet altijd zo. Dus mijn moeder zou eigenlijk regelmatig een wandelingetje moeten maken tussen de dag markeringen in, maar ja.. wie doet dat? Zeker als kinderen en familie ver weg wonen wordt dat al snel een probleem. En als een leidster ziek wordt dan is er eigenlijk alleen ...

Vandaag beleefde ik geen spannende ontmoeting met een harige Tandarts of andere inspirerende vakmensen. Wacht even, ja toch. De Mevrouw van de ambachtelijke drogist, Yvonne, nee, niet haar eigen naam maar de naam van een Drogisterij keten. Bedacht door een reclame man die naast de Kruitvatten en Etossen van deze wereld nu eens iets echts wilde, iets persoonlijks, of om maar HET modewoord van de donkere dagen voor Kerstmis te gebruiken : hij wilde AUTHENTICITEIT, BRR My GOD! Alsof je het Buskruit hebt uitgevonden. Alles begon toch ooit eens Authentiek, zonder franje, wat keien ketsen en er is vuur, wat beren schieten en er is kleding, en wat ratten strippen en roosteren en er is eten. Maar goed, ik dwaal af. Deze mevrouw barstte van de Authenticiteit. Want zij probeerde mij, als klant, te helpen! Jawel, in deze barre tijden worden we allemaal weer klant. EN DUS KONING. He, wat heb ik dat gemist. Bij de Albert Heijn waren we jaren kleintjes en bij de ABNAMRO mochten we alleen nog hek...

Toen ik vanochtend (08.00 uur) mijn mond opende bij de tandarts werd ik verzocht mijn hoofd iets naar rechts te draaien zodat het nog net even wat meer pijn kon gaan doen... en mijn gedachten dwaalden, ondanks de pijn, af naar het conceptuele van een dergelijk verzoek. De Tandarts is zich bewust van de procedure die hij moet volgen, daar vloeit zijn instructie uit voort. Hij weet wat komen gaat. Immers hij heeft Tandheelkunde gestudeerd, heeft zijn Bul gehaald, en is gaan praktiseren. Wanneer een patiënt in zijn stoel beland, heeft hij al voordat hij welke handeling dan ook gaat verrichten, haarscherp door wat de situatie is, kortom hij OVERZIET het slagveld, en weet wat hem te doen staat. Hij maakt in een flits een behandelplan en als de tijd hem dat toestaat, gaat hij tot actie over. Kleine mankementen worden meteen gefikst en, nu ja, wonderen duren nou eenmaal wat langer. Waren alle situaties in ons leven maar zo overzichtelijk. Neem nou de actualiteit, na 10 minuten de krant lez...